Muziek overpeinzingen. Vakantie

Wat verandert er toch veel voor wat betreft het mobiel luisteren van muziek. Ik weet nog goed hoe fantastisch het was toen ik mijn oude ipodje kocht.
Het was een nano van de eerste generatie.
Ik was er dus niet erg vroeg bij.
Maar het ultracompacte formaat, de seamless bediening, de afwerking, het coole kleurenschermpje met album art en het ipod wieltje (zat later ook op de eerste Sonos controllers, cool).

Geweldig was het.

Geen idee meer hoeveel geheugen er in zat, maar het was solid state en niet een harddisk zoals bij eerdere, grotere, typen.

Gee, er paste best veel muziek op dat kleine ding.
Voor mijn vriendin ook een gekocht.
They served us well.

Tegenwoordig gaan er natuurlijk al lang geen losse podjes meer mee op vakantie.
De telefoon heeft de podfunctie al lang overgenomen.
Met de hoeveelheid geheugen die daar tegenwoordig in zit, is muziek meenemen een eitje.
Je hoeft niet eens te selecteren, je neemt gewoon alles mee (sowieso met de streaming diensten).

Op vakantie grasduin ik altijd een beetje door al die muziek en vaak neem ik de tijd om juist dan echte luister albums tot me te nemen.
Niet dat ik dat anders niet doe, maar de intensiteit is hoger, zeg maar.

Ook deze vakantie.

Mood: Chill

Ik kom tijdens het luisteren “My spanish heart” van Chick Corea weer tegen.
Een erg goed klinkende remastered edition (verve).
Als je eens een bijzonder album wilt luisteren, dan is dit een aanrader.

Fusion van jazzrock met Andalusische invloeden, zo classificeert men het, geloof ik.
Soort eigen categorie.

Niet alle nummers spreken evenveel aan, de ‘bozo’ nummers vind ik persoonlijk iets minder. Maar bijvoorbeeld “Day Dance”, “Night Streets”, “The Hilltop”, “Armando’s Rhumba”, “The Sky”, maar ook de ‘fantasies’, ik noem maar wat, zijn nummers waar je echt voor gaat zitten.
Maar ja, met een bezetting met o.a. Clarke & Ponty, naast Corea?
Wat wil je.
Overigens is de bezetting sowieso uitgebreid, met blaas en viool secties, synthesizer (moog o.a.) enz.

Smullen!


Ook “Little earthquakes” van Tory Amos passeert de revu. Een beetje a-typische vocaliste, tenminste, als je die associeert met lievige, zoete nummers.
Amos is gewoon anders, beetje als Vega.
Suzanne that is.
Ook heerlijk om naar te luisteren.
“Silent all these years”, “Winter” & “Leather” komen langs...


In een Joe Jackson hoekje dat nooit ontbreekt vind ik “Big world” weer.
Ik heb letterlijk alle albums van hem, op de verzamelaars na.
Ik was al geïntrigeerd door hem vanaf mijn jeugd en hij boeit nog steeds.
Live was hij niet altijd de makkelijkste, maar dat is de laatste jaren ook bijgedraaid.
Tijdens een Joe mijmermoment heb ik “Big World” ooit wel eens tot zijn beste uitgeroepen, hoewel je dat, met de diversiteit en kwaliteit die hij aflevert, eigenlijk helemaal niet kunt zeggen.
Daarmee doe je fantastische albums als “Heaven & Hell”, “Night & Day II” (of “Night & Day”) maar ook de heerlijk straightforward en edgy “I am the man” en “Look sharp“ toch tekort?
Of het jazz album “Jumping Jive”?
En dan vergeet ik zo uit mijn hoofd nog wel een zwikje mooi werk van hem.

Wel lijkt het of zijn maatschappij critische houding, zijn eigenzinnige arrangementen en expirimenteerlust allemaal optimaal samenkomen in “Big World”.
Aspecten die mij altijd wel aanspreken bij Joe (ohhh en de solo’s in zijn nummers).
Ook de filosofie van het album vind ik mooi: live opgenomen in verschillende gigs, waarbij het publiek gevraagd is om stil te zijn tijdens de nummers.
Om wel de interactie en chemie met het publiek te krijgen, zonder er een live album van te maken.

Luisterend naar “Fifty dollar love affair”, “We can't live together”, “Soul Kiss” en “The jet set” bekruipt het gevoel me weer...

Toch zijn beste?


Mood: opstandig

Zappa's “Sheik yerbouti” in de koptelefoon.
Een parodie op de disco hype van die tijd en de titel verwijst naar KC and the Sunshine band’s “Shake your booty”.
De kennismaking met Zappa, meer dan 30 jaar geleden, verliep via dit album?
Yes sir, en hoe.
De stelligheid van Zappa, de humor, geweldige over de top arrangementen...
Ik hou er wel van.

Het was ook de LP die ik op een goede, of liever slechte, ochtend gebroken op de draaitafel in de woonkamer vond.
Thuis.
En dat terwijl er met de draaitafel toch niets mis leek te zijn.
Ik vrees dat de rest van de familie Zappa iets minder kon apprecieren dan ik.
Het ergste was dat het een lenertje was van mijn zwemcoach.
Ik schaamde me kapot en heb maar snel een nieuw exemplaar gekocht.

Jaren geleden nog Zappa plays Zappa gezien op North Sea Jazz.
Zijn zoon dus.
Die Frank's werk speelt.
Ik moet zeggen dat het beter was dan ik verwacht had, al was het een beetje “netjes”.

“Broken hearts are for assholes”, okay... (wie heeft er nooit eens een gebroken hart gehad vraag ik me dan af, thanks Zappy .
De Dylan imitatie is super.
“Flakes”, geweldig nummer, “Jones Crusher”, heerlijk to the point.
“Bobby brown goes down”, gaat geloof ik over een Amerikaanse show host uit die tijd, hilarisch.
“Baby snakes”, “City of tiny lights”, “Dancin fool”, “Jewish princess”, waar vind je nog dit soort nummers.
Echt er voor zitten doe ik natuurlijk bij “Rat tomago” & “Rubber shirt”.
Instrumentaal, solo gitaarspel van Frank.
Hmmmm.
Zappa je was een “kl@#tzak”
Eerste klas ook nog.
Maar wel een die geweldige muziek maakte.


Mood: chill

Monty Alexander zag ik voor het eerst in de Kring, gewoon de schouwburg van Roosendaal.
Per ongeluk geboekt haast, zou ik zo zeggen.

Niet helemaal natuurlijk, maar veel meer dan dat hij ooit de pianist van de voice geweest is, wisten we toen niet.

Het bleek een geweldig virtuoos concert.

Zijn mooiste album naar mijn smaak (let wel, dat ik ken, ik heb er niet heel veel) zet ik maar eens op: “Yard Movement”.
Vind ik mooier dan die Montréal concerten die altijd zo geroemd worden.
Lang geleden hoor, dat ik daar eens rustig naar geluisterd heb.
Ooit heb ik er, op die nano, een van mijn oortjes mee opgeblazen, die kon de bas onder de track's niet aan?
Cubaanse passie ten top.
Dat ene foutje op het album vergeef je hem natuurlijk (was het niet in Love Notes? Sowieso een mooi nummer).
Wie op een live registratie zo'n geweldige prestatie neerzet verdient dat uiteraart.


Daarna maar eens begonnen aan Stanley Clarke.
Via via ontdekt (Chick Corea etc) en zoals zo vaak kom je hem ineens overal tegen. Nou ja, toch in ieder geval vaak op het NSJ.
In het begin samen met Jean-luc Ponty, later samen met Marcus Miller.
De keer met Ponty was onnavolgbaar goed.
Clarke speelde drie partijen tegelijk op zijn bas.

In de muziek bibliotheek vind ik “School days” van Clarke.
Heerlijke 70's jazz-rock.
Bij de funky basgitaar vraag ik me onwillekeurig af hoe het zit met vrouwelijke bas gitaaristen (tja, als directrices niet meer mag en directeur moet zijn tegenwoordig, dan zal gitaressen ook wel niet mogen lijkt me? .
Katie Melua had ooit een vrouw achter de bas staan.
Stilistisch zeer verantwoord, zeker met die electrische bas met alleen een hint van de contrabas contouren.
Een beetje dat electrische viooltje van Vanessa Mea, maar dan een keer of tien groter zeg maar.
Yamaha?
Maar ja, om dat nou funky te noemen.
Heeft Krezip ook niet een basiste?
Nog eens checken, maar ook niet funky toch?

Anyway, achter een contrabas ben ik ze niet vaak tegen gekomen.
Nu zegt dat weinig, ik was vrouwelijke drummers ook niet gewoon, tot ik een concert van Candy bijwoonde (al weer heeel lang geleden) met een fantastische “drum-ster” achter de trommels.
Haar naam is me helaas ontschoten, maar werkelijk: animal van de muppet show was er tam bij.
Maar... genoeg afgedwaald, even ten volle genieten van Hot Fun.
Van Stanley natuurlijk.


Mood: licht melodramatisch

Het volgende album ken ik behoorlijk goed.
Desondanks neem ik me voor het als nieuw te beluisteren.
Omdat het dat waard is.
Het betreft Grace van Jeff Buckley.
Het is muziek waarbij je, nou ja ik in ieder geval, niet snel verveeld raakt.
Ik oefen me maar eens om vanuit stilte en geheel onbevangen er naar te luisteren.
Heerlijk album.

Hij is een van die artiesten die te snel van ons heen gegaan is.
Wat kon die man emoties vertalen naar muziek en die ook in zang omzetten.


Mood: RAW

Als volgende kies ik een nummer van Guns N' Roses.
Omdat ik het tegenkom.
“Sweet child o mine”.
Over het algemeen is hardrock niet mijn eerste keus, maar het komt regelmatig voor dat ik ineens zin in een stukje ‘stevigers’.

Sowieso vind ik het onderhanden nummer wel een contradictie met de mannen die het uitvoeren.
Al in de inleiding, als de lead gitaar inkomt (ik mag aannemen Slash), zit er zo nu en dan een subtiel roffeltje op de bekkens.
Daarna zetten de drums pas echt door.
Het wegsterven van die gitaar als het eerste couplet ingezet wordt.
Diezelfde gitaar die zijn eigen ding doet tussen de slaggitaar door bij het refrein en als inleiding naar het tweede couplet, waar hij weer tokkelend de ruimtes vult tussen Axl’s rauwe stemgeluid door.
Na het tweede refrein komt hij opnieuw vol tot leven onder die slepende drum, om vervolgens in die geweldige solo uit te monden.
Al die tijd begeleid door de bassist die, ‘zoals het hoort’, het ritme er samen met de drummer unmistakable in ramt.
Mooi ook zoals de bas de muzieklijn bij het intro speelt.

Dan denk je dat je alles gehad hebt als de zang weer inkomt en er daarna een rustig intermezzo ontstaat.
De lead gitaar praat haast mee (alsof Anton Goudsmit, voorheen van New Cool Collective, ineens meedoet, dat zou trouwens best wat zijn om het hem een keer te horen uitvoeren) en vervolgens komt het tot die geweldige climax (met als eind een licht protesterende drummer & gitarist).

Nog maar een keer draaien.

Goed in elkaar gezet, brutaal en subtiel tegelijk.
Yep, dit kan wedijveren met het beste uit de rockgeschiedenis wat mij betreft.


Mood: relaxed

Er komt een berichtje van mijn zus binnen.
Associatief als altijd denk ik aan de Rolling Stones, exile on main street..... Vertelde mijn zusje laatst niet dat dat het mooiste album van de Stones ever was? Digitaal beschikbaar en dus geen enkel obstakel om het betreffende plaatje maar eens te luisteren.
Klinkt lekker, er staan ook een aantal hits op.
Leuk om die oude ‘meuk’ weer eens te horen.
Is het mijn meuk? Hmmmm... Twijfel.
De meeste platen moet ik toch wel een paar keer draaien om de nummers een beetje "in te laten zinken".
De stem van Jagger komt goed binnen, as ever.
De muziek zelf dan?
Met lichte weemoed denk ik aan de plaat die ik grijs draai van die mannen, vermoedelijk van mijn zus ‘geleend’...

Black and blue.

Ik mis direct het psychedelische “Hot stuff” en “Melody”...
Het rauwe “Fool to cry” en natuurlijk “Memory Hotel” dat er lekker midden tussen valt. Why the hell heb ik die plaat nog niet digitaal? Waarschijnlijk om toch tenminste nog een reden over te houden om op te staan van de bank en een plaat te draaien.
Als we terug zijn van vakantie maar eens op de platenspeler leggen.
En er voor zorgen dat het album digitaal beschikbaar komt.
B&B here we come, maar het duurt nog even.
“happy” komt langs op ‘exile’...
Hmmm, misschien niet te snel oordelen en nog eens afspelen later.


Mood: Chill

Ik kom Ian Siegal tegen.
Gossie, in 2005 voor het eerst mee kennisgemaakt op een van de grote podia op North Sea Jazz.
Magisch.
Dat concert ook gekocht op DVD.
Mooi aandenken.
Sowieso de mooiste bezetting waarin we hem ooit gehoord hebben.
Bij dit concert was de normale bezetting van die tijd uitgebreid met Matt Schofield op gitaar en Johnny Henderson op Hammond orgel.

OMG! Wat goed!

Een paar jaar geleden was ik op zoek naar de DVD.
Kwijt?
Ja, het hoesje gevonden, maar DVD pleite?
Ik denk verkocht met mijn auto even eerder, grrrrr.
Zat nog in de speler, want lekkere muziek voor in de auto.
Damn! niet meer verkrijgbaar als DVD.

Na flink wat zoekwerk blijkt het concert het ‘bigger’ deel te zijn van zijn special edition “A bigger plate of meat and potatoes”.
In feite het album “Meat and potatoes” met daarbij het NSJ concert op DVD.
Voor een nieuwe vroeg men meer dan 1000 dollar... WAT?
Nog 1 beschikbaar.
Hmmmm.... ik vind het een geweldig concert, maar dat is een tikje te gortig.

Vond nog een tweedehands (in nieuwstaat overigens) voor een schandalige prijs van meer dan 2x normale nieuwprijs.

Ik zoek het concert op op youtube, het mooiste nummer, in my book, “Brandy balloon” vind ik niet.
Wel “I ain’t drunk” & “Butter side up”.
Ik krijg bij de laatste wederom dat magische gevoel over me.

F#&*ing fantastic!


Mood: JazzRocky

Het is even geleden dat ik Genesis gedraaid heb.
Ik kom ze tegen in de lijst met artiesten.
Gezien het feit dat haast alles van mijn muziek op de telefoon staat, heb ik ruime keus uit Genesis albums.
Ik kies "And then there were three" omdat ik dat van voor naar achter echt een mooi album vind. Het lijken wel kleine verhaaltjes die er op staan en dat maakt het album echt een soort luisterboek.

Om een paar van mijn highlights te noemen:
“Ballad of big” begint nu, zo’n lekker uptempo nummer. Yes!
“Deep in the motherlode”, gedragen en cool
“Many too many”, tja, wat moet ik er van zeggen? Breekbaar? Genesis breekbaar? Beetje wel. En zo mooi.
“The lady lies”, een sprookje over vrouwelijke verleiding met fantastische muzikale afwisseling. Misschien wel het gaafste nummer op dit album.
“Follow you follow me”, a-typisch, maar zo mooi met die ijle synthesizer

Dit zijn topics die we meer zouden moeten zien, want uiteindelijk draait het daar toch rond, muziek.
Mogelijk zal niet alles in de smaak vallen bij mij, maar ik kan wel nieuwe dingen ontdekken.

"My spanish heart" van Chick Corea staat nu te spelen en dat valt alvast in de smaak

Prachtige post Hannibal!

Ach ja, Joe Jackson 's Big World.

Herinner me nog goed dat die uitkwam. Was in de tijd dat de CD er net was. Op CD paste meer dan op een plaat dus wat deed Joe? Hij bracht BigWorld uit op CD, en op vinyl. De vinyl uitgave had twee platen met drie kanten. Dus de tweede kant van de tweede schijf was leeg.

Goede plaat, maar persoonlijk vind ik Night & Day zijn beste. Die komt bij mij wekelijks langs, op vinyl, of op CD, of gestreamd. Ogen dicht en terug naar die tijd van toen.

Tussen Night & Day en Big World kwam Joe nog met de soundtrack van de geflopte film Mike's Murder. Sommigen vinden dit de beste Jackson plaat en ik kan daar wel in mee gaan. Was lang moeilijk te vinden, maar nu gewoon op Spotify. Aanrader.


En Zappa - ook een oude liefde. Heb alles van hem tot en met 'Man from Utopia'. Sheik Yerbouty komt hier ook regelmatig langs, en Zoot Allures, en Joe's Garage en.. en.. en... Heb de man 1x live gezien in Rotterdam Ahoy in 1982 of zo. Zappa is wat mij betreft ook de meest onderschatte rock gitarist aller tijden.

Quote from: katwax on March  6, 2019, 11:02:18
Dit zijn topics die we meer zouden moeten zien, want uiteindelijk draait het daar toch rond, muziek.
Mogelijk zal niet alles in de smaak vallen bij mij, maar ik kan wel nieuwe dingen ontdekken.

"My spanish heart" van Chick Corea staat nu te spelen en dat valt alvast in de smaak

Tja, zelf vind ik het fijn om over de beleving van albums te lezen van anderen. Om nieuwe ideeen op te doen en lekker te luisteren of het ook iets voor mij is. Anders blijf ik in mijn eigen muziekjes hangen

Je kiest wel een uitdagend album om mee te beginnen

Quote from: br@m on March  6, 2019, 11:23:35
Ach ja, Joe Jackson 's Big World.
...de tweede kant van de tweede schijf was leeg.

Night & Day zijn beste.
Mike's Murder....Aanrader.

En Zappa - ook een oude liefde. Heb alles van hem tot en met 'Man from Utopia'. Sheik Yerbouty komt hier ook regelmatig langs, en Zoot Allures, en Joe's Garage...

Lol... BW op vynil was idd 3 kantjes. Heb die ook idd. Cool
Je kunt zomaar gelijk hebben voor wat betreft Night & Day. Ik heb die plaat zoooo vaak gedraaid dat ik hem haast te goed ken. Maar zoo cool met Sue’s percussie er bij. Mooi ja.
Ken je deel II ook? Super! (Maar wel lossless luisteren, anders ben je de kwaliteit kwijt)
Mikes murder is ook super. Daarom gaf ik al aan, lastig om iets het beste te vinden van Joe
Laatst de EP met “the harder they come” weer eens gedraaid, ook cool (tikje zeldzaam alleen)

Zoot Allures staat op mijn verlanglijstje... bevat toch “black napkins”? 
Ben wel jaloers, ik heb de man nooit live gezien.

Ja discussie wat de beste is subjectief, heeft denk ik ook veel te maken met de herinneringen die je er bij hebt, tenminste bij mij werkt dat wel zo.

Night & Day heb ik destijds gekocht als kadootje aan mezelf omdat ik een voor mij belangrijk en lastig tentamen had gehaald.

Op 1 of andere manier roept die plaat nog steeds dat gevoel van toen op.

Die EP heb ik niet, heb wel ooit ergens in het grijze circuit een vinyl rip er van opgeduikeld.

Zoot Allures is wel een aanrader wordt o.h.a. als de meest toegankelijke plaat van Zappa gezien. Black Napkins staat er op idd. The torture never stops is ook erg leuk  .

Wat ook wel aardig is van Zappa is dat zowat al zijn concerten zijn opgenomen. Er is een site Zappateers waar ze die allemaal verzamelen. Het concert waar ik toen bij was heb ik ook een opname van, niet geweldig van kwaliteit maar wel leuk.

Quote from: Hannibal_ on March  6, 2019, 11:34:11
Tja, zelf vind ik het fijn om over de beleving van albums te lezen van anderen. Om nieuwe ideeen op te doen en lekker te luisteren of het ook iets voor mij is. Anders blijf ik in mijn eigen muziekjes hangen

Je kiest wel een uitdagend album om mee te beginnen

Het album van Chick Corea was leuk om te beluisteren, gaat zeker nog voorbij komen.

Joe Jackson - Big World, na 3 of 4 nummers maar naar Zappa gegaan aangezien het mij niet echt kon boeien.

Frank Zappa is geen onbekende, echter wel even geleden dat ik nog iets van hem heb gespeeld

Quote from: br@m on March  6, 2019, 12:31:49
Night & Day heb ik destijds gekocht als kadootje aan mezelf omdat ik een voor mij belangrijk en lastig tentamen had gehaald.
....
Die EP heb ik niet...
Zoot Allures is wel een aanrader wordt o.h.a. als de meest toegankelijke plaat van Zappa gezien. Black Napkins staat er op idd. The torture never stops is ook erg leuk  .

Wat ook wel aardig is van Zappa is dat zowat al zijn concerten zijn opgenomen. Er is een site Zappateers waar ze die allemaal verzamelen. Het concert waar ik toen bij was heb ik ook een opname van, niet geweldig van kwaliteit maar wel leuk.

Hihi n&d was voor mij ook midelbare school tijd denk ik. Haast zelfde leeftijd denk
Ik heb die EP ooit alleen nog maar in amerika of canada gevonden. En gekocht. Was serieus zoeken idd.
Moet zoot van zappy inderdaad gewoon bestellen. Komt steeds ander spul tussendoor.
Was volgens mij gewoon verkrijgbaar... op het lijstje, bij deze
Gee... zappa heeft mega veel werk uitgebracht. Inderdaad veel live registraties.
Jaren geleden in rotterdam bij de platenboef toen (bestaat die nog?) bij de Z gegrasduind.
Man! Volgens mij 3 of 4 secties alleen maar zappa

Quote from: katwax on March  6, 2019, 16:05:38
Het album van Chick Corea was leuk om te beluisteren, gaat zeker nog voorbij komen.

Joe Jackson - Big World, na 3 of 4 nummers maar naar Zappa gegaan aangezien het mij niet echt kon boeien.

Frank Zappa is geen onbekende, echter wel even geleden dat ik nog iets van hem heb gespeeld

Leuk te horen van chick.
Big world's eerste nummers bekoren me minder. Wild west of zo?
Sowieso moet je van zijn stem houden, is niet voor iedereen.
Wel cool dat je zo actief er mee bezig bent geweest!

Een verdieping op 'Welke muziek luister je vandaag?'. Tof!

Quote from: Bas Akkerman on March  7, 2019, 07:09:24
Een verdieping op 'Welke muziek luister je vandaag?'. Tof!

Thx

Zoot Allures, leuke LP van Zappa, maar zijn hoogtepunt blijft Hot Rats.

Quote from: minplus on March  7, 2019, 21:45:13
Zoot Allures, leuke LP van Zappa, maar zijn hoogtepunt blijft Hot Rats.

Haha nou dat zie ik anders [emoji4]. Ik kan zo tien albums van FZ opnoemen die ik beter vindt. Ik vind zelf Hot Rats een midden moter in zijn oeuvre. Peaches en Regalia is dan wel weer bovengemiddeld goed. Maar ja smaken verschillen hé.

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

Quote from: Hannibal_ on March  6, 2019, 19:53:57
Leuk te horen van chick.
...

Chick Corea is bij mij gelijk aan Return to Forever en dat is voor mij toch Jazz-rock met iets teveel moeilijke avant-garde jazz oftewel 'zenuwemuziek' (zo noemde mijn vrouw het). Ik speel wel graag jazz rock maar dan maar meer naar de rock neigend. Dus liever Jan Hammer dan Chick Corea en liever Jeff Beck dan Al diMeola, al vind ik de soloplaten van de laatste wel weer prima.

Over Jeff Beck en Jan Hammer gesproken, ooit hebben ze samengewerkt en dat heeft geleid tot the langspeler 'Wired' van Jeff Beck. Jeff Beck had 'nee'  gezegd tegen de Rolling Stones omdat hij vond dat rock inmiddels wel zo'n beetje uitontwikkeld was en hij wilde vernieuwing dus hij ging de jazz-rock kant op. Financieel denk ik een blunder van de eerste orde maar ja Jeff ging voor de kunst ipv voor het grote publiek en de bijbehorende verdiensten.

Maar goed 'Wired' van Jeff Beck dus, de eerste echte Jazz rock plaat die ik hoorde en ook wel waardeerde.



Dit is er ook een die ik vaak draai en ook daar hoort een jeugdherinnering bij. In 1976 kwam die plaat uit en ik zat op school en luisterde naar Hilversum drie want Radio Noordzee was weg. (31 augustus 1974 weet u nog? Wat een sneu beleid van wijlen minister Harry van Doorn. Hij was van de PPR dat is nu Groenlinks.)

In 1976 kwam die plaat uit en was er ik meen op de VARA dinsdag altijd het elpee uur, als ik me goed herinner was dat geprogrammeerd juist voor het beton uur van Alfred Lagarde. Anyway deze plaat van Jeff Beck verkocht goed en die kwam dus vaak langs en daar hoorde ik het nummer Come Dancing en jongejongejonge wat vond ik dat goed. En nog steeds en als ik het draai voelt het nog weer net als toen, 1976. Meer dan 40 jaar oud die muziek en klinkt nog prima vlot.

Dus luister eens naar 'Come Dancing' van Jeff Beck (met Jan Hammer).

Quote from: PuNkEnStEiN on March  8, 2019, 15:10:45

Absoluut hoogtepunt op dat album is voor mij het tweede nummer, Quiet Afternoon. Heerlijke wegdroommuziek, mogen ze op mijn begrafenis draaien...

Waka Jawaka, One Size Fits All en Burnt Weeny Sandwich vind ik ook geweldig. Wil je Zappa orkestraal, dan mag je eigenlijk zijn laatste album, The Yellow Shark, niet overslaan.

Komen voor mij na Hot Rats, ongeveer in die volgorde. Enorm veel en vaak Zappa beluisterd maar z'n chaotische freakages spraken me minder aan en sommige ervan vond en vind ik zeeeeer matig om niet te zeggen niet om aan te horen. Dat naast het geniale werk zoals op Hot Rats met natuurlijk een geniale gek als Beefheart erbij.

Quote from: br@m on March  8, 2019, 18:04:20
Chick Corea is bij mij gelijk aan Return to Forever en dat is voor mij toch Jazz-rock met iets teveel moeilijke avant-garde jazz oftewel 'zenuwemuziek' (zo noemde mijn vrouw het). Ik speel wel graag jazz rock maar dan maar meer naar de rock neigend. Dus liever Jan Hammer dan Chick Corea en liever Jeff Beck dan Al diMeola, al vind ik de soloplaten van de laatste wel weer prima.

....

Dus luister eens naar 'Come Dancing' van Jeff Beck (met Jan Hammer).

Hey Bram,

Ik heb return to forever ook, maar my spanish heart is echt anders.

Beck ga ik eens opzoeken en luisteren.
Thx

Quote from: PuNkEnStEiN on March  8, 2019, 15:10:45

Absoluut hoogtepunt op dat album is voor mij het tweede nummer, Quiet Afternoon. Heerlijke wegdroommuziek, mogen ze op mijn begrafenis draaien...

Waka Jawaka, One Size Fits All en Burnt Weeny Sandwich vind ik ook geweldig. Wil je Zappa orkestraal, dan mag je eigenlijk zijn laatste album, The Yellow Shark, niet overslaan.

Yeahhhhh quiet afternoon is ook fantastisch.
Ik moet nog eens zoeken of er een betere opname bestaat. Een goede remaster.
Daar is versus mijn cd misschien nog iets te halen

Hmmmmm kwam gisteren een leuk concert van joe jackson tegen.
Tokyo 1980

De new wave periode met een geweldige edgy joe.
Cool.

Kwam ook geinige band tegen, the Omnific https://youtu.be/gbVhiEKtDpc