Op Filmmuziek ontdekking...

[squeek]

Heb ik dan zo vaak ongelijk?

euh 

[clicquot]

The Thin Red Line



Al meer dan een decennia oud, maar voor mij een van de beste score's ooit gecomponeerd. Hans Zimmer is een topcomposer, no matter what. Toen hij deze schreef, had hij al een paar succesjes achter de kiezen: The Lion King, Face Off, The Rock... Vooral gekend door opzwepende, zware en groot orchestrale invloeden met hier en daar een moderne touch, start Zimmer deze Thin Red Line eerder met een eenvoudige, minimalistische sound, hiervoor zorgen de (grote) partijën strijkers. De dreigende ondertoon in sommig stukken, die het minimalitische omtoveren tot een eruptie van pure dramatiek, zorgt voor meerdere kippenvelmomenten. Hoe meer je de tracks beluistert, hoe meer je in een trance geraakt. Geen gevoel van euforie, eerder triestheid, maar nog nooit is die triestheid zo mooi geweest!

Voor deze soundtrack moet je je tijd nemen en gaan zitten. Het is luisteren geblazen:  nummers beginnen met een doodse stilte maar ontwaarden in prachtige muzikale ontdekkingen. Deze mag absoluut niet ontbreken in de discotheek van liefhebbers van échte muziek. Dit is het soort schijf waar je 's nachts uit je bed voor kruipt omdat je'm nog eens wil horen in alle rust. Ondertussen wachten we vol spanning op de Blu Ray release van deze kaskraker!

Een van de thema's uit de film is alomgekend: Journey To the Line wordt tot vandaag nog dikwijls gebruikt achter trailers, als thema in een of ander TV programma etc


Hellboy II – The Golden Army



Een van de filmscores waarbij je de hifiketen eens van katoen kan laten geven. Danny Elfman doet het in iedere geval stukken beter dan Beltrami's werk uit de eerste Hellboy. Wat ik zo leuk vind aan Elfman is dat zijn werken zo herkenbaar zijn: de sp(r)ookjesachtige (action)hero fantasywereld (zoals we die kennen uit zijn Beetlejuce, Edward Scissorhands of zelfs Bat-en Spiderman) komt zo tevoorschijn bij het beluisteren van zijn scores. Voor liefhebbers van het serieuze blaaswerk.

If you like this, check dan zeker ook de soundtrack van Wanted!


Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street – Deluxe



Hiervoor moeten weer voor gaan zitten. Tim Burton verfilmde deze musical uit de jaren '70 tot een sprookjesachtige vertoning. Het blijft wel degelijk een musical. So you either like it or not. Toen ik de prent voor de eerste maal zag was ik er niet echt weg van. Ik liet Depp en Co met enige argwaan aan mij voorbijgaan, als ik me goed herinner deed ik zelfs een dutje tijdens de vertoning. Na afloop was mijn eega laaiend enthousiast: "Man gij hebt iets gemist". Na een aantal weken zwierde ik de DVD terug in de player voor een tweede poging. Wat was het fout om tijdens de premiere in te dommelen! Ik schuif de schuld maar op "vermoeidheid" zeker?

Johnny Depp is van alle markten thuis, de man kan zingen! Er zijn echt wel mooie thema's terug te vinden in deze musical. Mooie orchestrale werkjes, leuke meezingers. De intro knalt met een erg vet orgel a la Phantom of the Opera. Het blaast, het speelt en wij keuren het goed! I feel you Johanna, I'll steel you....Jayne Wisener's stem,  zo frêle, ik zou ook spontaan voor haar gaan zingen. Mooi!

Zoals bij vele Musicals en Opera uitgaves, bestaat er een "Highlights" versie van de Musical. Voor minder dan 5 euro extra, koop je zeker de full, deluxe edition. Deze bevat de volledige score, bindteksten tussen nummers en ook het libretto aangevuld met leuke foto's van de cast. Broodnodig als je het verhaal degelijk wenst te volgen, hoewel het verstaanbaar Engels niet echt een obstakel mag vormen.

Musicalfans worden blij met deze Todd als aanvulling in hun cdmuziekcollectie. Anderen zullen misschien liever het spektakel op het tvscherm zien en zijn dan beter af met de DVD/BD?

[celerontje]

Sweeney Todd is echt geweldig, alleen al die eerste klanken met dat orgel gaan door merg en been!

Over ''Journey to the Line'' gesproken, dit nummer is een soort van ''homage'' daaraan:
http://www.youtube.com/watch?v=LwM2KX1bkjs

[clicquot]

Alice in Wonderland



Wie het verhaal niet kent, is niet van deze wereld. Tim Burton, een meester-fantasy regisseur, blikte de 21e eeuw versie (vervolg) in. Zijn muziekpartner in crime, Danny Elfman verzorgde de score. En hoe: bingo!

Eén Alice hoofdthema, maar o zo veel variaties! Time is ticking en we worden letterlijk meegezogen door  muziek dat een verhaal vertelt:

Oh, Alice, dear where have you been?
So near, so far or in between?
What have you heard what have you seen?
Alice, Alice, please, Alice!

Van het frêle jongenskoor, naar het "grotemensen choir", over de diepe tonen van een orgel, het grote blaaswerk, overgoten met vet slagwerk: Elfman zit weer op het spoor van de grote filmcomponisten!

Er heerst echte magie over deze schijf – het blijft Disney, eentje die z'n naam alle eer aandoet! Van begin tot einde, een leuke fantasy trip. Voor de échte filmmuziekliefhebbers een must have!



The Wolfman



Vanuit Wonderland maken we een trip naar the dark side of the moon: Weerwolvenland. Ach, de zoveelste wolvenhorrorprent zeker? Ja, maar dan wel eentje met Anthony Hopkins?!
Het heeft veel voeten in de aarde gehad om deze film uit te brengen. Waar de oorspronkelijk release voorzien was in 2008 werd deze door interne conflicten tussen regisseur, producer, marketing, filmstudio etc  uitgesteld naar uiteindelijk 2010. Elfman's initiële score paste niet bij de verfilming van deze originele prent. Andere composers werden aangeworven, de laan uitgestuurd en noem maar op... Elfman's kind werd geherarrangeerd, ingekort...enfin, soep mét ballekes!

De duistere muziek komt uiteindelijk toch wel uit Elfman's hand. Bij het beluisteren heeft men steevast flashbacks naar Kilar's Dracula, noem het een remix? I don't care! Elfman geeft ook grif toe dat hij altijd al gefascineerd werd door de Dracula score en gebruikte de mosterd ook om zijn Sleepy Hollow te schrijven. So what? Ondanks de slechte kritieken vind ik meerdere nummers zalig! Dit is letterlijk een "monsterscore" en dat was ook de bedoeling, niet? Of ik nu Frankenstein, Dracula of een Weerwolf voor mij moet zien staan, mijn verbeelding doet me schrikken bij zware strijkpartijën en zwarte lage tonen uit de piano. Mooie vioolsolo's doen me zo ver terugdenken aan het melancholische uit bv Sibelius' vioolconcerto. Straf dat ik daar aan terugdenk, dus dit kan niet zomaar een willekeurige score zijn. I love it!

Anders dan bij Alice in Wonderland bijvoorbeld, waar je vanzelf ondergedompeld wordt in een rijk fantasieverhaal, blijven niet-creatievelingen – de "aandachtige luisteraar" - gewoon in de zetel zitten/liggen luisteren. Voor niet Elfman fans kan dit een probleem zijn. Het verschil tussen een gewone score en een meesterwerk?

[willem focus]

Heb deze ook elders al gepost, maar ja jeugdsentiment hè !
Wel even afluisteren .

Groeten....Willem 

[ThomasBelgium]

Toch niet te geloven dat de muziek van The English Patient (Gabriel Yared) hier nog niet genoemd is...

[clicquot]

Toch niet te geloven dat de muziek van The English Patient (Gabriel Yared) hier nog niet genoemd is...

We waren aan 't wachten op jouw post ThomasBelgium  Nice reminder!!

[Lynxxx]

Cool topic!

Angelo Badalamenti noemen en dan niet zijn muziek uit City Of The Lost Children vermelden is gewoon heiligschennis, dus dat trekken we bij deze maar meteen even recht 

http://www.youtube.com/watch?v=w7_2BCzTiOY&feature=PlayList&p=2438C849645EED88&playnext=1&playnext_from=PL&index=18

Verder mis ik nog Joe Hisaishi, vaste componist van o.a. Miyazaki en Takeshi Kitano. Neem bijvoorbeeld dit prachtige stukje muziek bij Spirited Away (Miyazaki)

http://www.youtube.com/watch?v=vkHi5vmXCi8

of deze "Ballade" uit de film Brother (kitano)

http://www.youtube.com/watch?v=Y6NjE45pywo

Hans Zimmer maakt inderdaad ook prachtige tracks maar een van zijn beste soundtracks vind ik nog steeds die van True Romance

http://www.youtube.com/watch?v=6ab1l2TwFp8

en alhoewel Philip Glass natuurlijk vooral bekend is door zijn werk voor oa Koyaanisqatsi (recent gepikt voor de trailer van Watchmen)

http://www.youtube.com/watch?v=0UrKugAqjxw

mag ook zeker de soundtrack van Candyman niet ontbreken

http://www.youtube.com/watch?v=BoWzNPe9_DY&feature=fvw

En als laatste ook erg mooi:

Alberto Iglesias (Lucia Y el Sexo) soundtrack:

http://www.youtube.com/watch?v=c0DmANsHQZs

[clicquot]

Leuke links Lynxxx!!

Maar van Glass snap ik het nog altijd niet waarom dat ZO goed is... smaken verschillen of course, maar die eenvoudige, soms eentoninge repetitieve sound slaat blijkbaar wel goed aan bij velen he? curieus...

[clicquot]

The Last House on the Left



Deze film kreeg de stempel "horror" mee, maar persoonlijk zie ik het liever als een drama/thriller prent. Zoals de subtitel het zegt "If bad people hurt someone you love, how far would you go to hurt them back?"
Remakes van horrormovies zijn in. De originele prent dateert uit 1972 – zelf geïnspireed op "The Virgin Spring". Het was het eerste regisseerstuk voor Wes Craven (de man achter oa Nightmare on Elm Street en het sublieme Scream).

De '72 versie zag ik nooit. Ik denk niet dat ik'm wil zien ook. In deze nieuwste versie stond ik toch serieus aan de grond genageld na wat ik te zien kreeg. Het verhaal: een jong gezin brengt de vakantietijd door aan een of ander meer. De puberdochter gaat op stap met een van haar vriendinnen en ze komen terecht bij een bende criminelen. In de bossen wordt het ene meisje afgemaakt en het andere verkracht. De scènes hier deden echt wel "pijn". Mijn eega werd woedend... en ze had gelijk, ik kreeg ook wel even een dikke krop in de keel. Expliciete beelden moet je niet verwachten – gelukkig – maar wat men te zien krijgt laat het bloed borrelen.

En toen viel mij de muziek op... very strange, voor en na een verkrachtingscène, want welke muziek zet je daar in hemelsnaam op? John Murphy heeft dat goed gedaan vind ik. De OST hangt samen met de film, je moet deze prent gezien hebben om de context van de score te begrijpen... ontegensprekelijk komen de fucked up beelden terug naar boven als je de score oplegt. De score gaat nooit de bovenhand nemen op wat je te zien krijgt, il faut le faire bij dit onderwerp. Na de gruwel komt de afrekening, wat meer dan welgekomen is!


The Lovely Bones



Peter Jackson (Lord of the Rings) gooit het over een andere boeg in dit drama. We volgen het verhaal van een 14 jarig meisje dat werd vermoord. Vanuit de hemel kijkt ze terug op haar korte leven en volgt ze ook het doen en laten van haar moordenaar.

Brian Eno, de componist van dienst, is totaal nieuw voor mij. Enfin, op filmvlak althans. Hij is een voornaam producent van rockmuziek (Bowie, U2, Collins)... maar wat hij hier deed voor The Lovely Bones, is een mooi begin. De complete score duurt iets minder dan... 15 minuten!! En op die tijd maakt hij iets passends bij deze prent. Het is mooi, maar het had veel langer gekund... strijkers en wat synths, we're in heaven moet hij gedacht hebben.


How to Train Your Dragon



De nieuwe Dreamworks animatiefilm! Over de slechtste drakenkiller aller tijden, een jonge viking die vriendschap sluit met een draak en ontdekt dat je ze uiteindelijk als huisdier kan trainen en houden. Oh, wat heb ik genoten van deze animatiefilm. Eindelijk eens geen flauw verhaaltje (draken zijn "thouhg") en géén 100% eind goed al goed einde: Mooi!

We werden al verwend vind ik op filmmuziekgebied dit voorjaar. Voeg deze cd van John Powell maar toe aan het verlanglijstje. Een mix van groot symfonisch opzet met koorensembles, vette blazers en percussie, overgoten met wat Keltenwind (ook in muzikale stijl konden Noormannen en Kelten zich met elkaar vinden)...soms denk ik, damn, dit gaat de Riverdance, James Last of André Rieu toer op... maar Powell tast de grenzen af en eenmaal daar is er terug een ommezwaai naar vette orchestratie. Verscheidene thema's, van speels licht naar straight to the point big bang. Als ik de ogen sluit, zit ik inderdaad op de rug van Toothless, mijn – huisdier-  draak... klaar voor de rit van mijn leven, met als enige doel voor ogen: het opkrikken van mijn imago ten overstaan van alle Macho Vikings, ook al kost het mij...een voet! Cool, niet?!  In het achterhoofd houd ik in gedachten dat ik mij nadien kan neervleien in de armen van de knapste Vikinbitch van het dorp!

Skoll Powell, well done!

[celerontje]

Geweldige score van Powell inderdaad van een zeer leuke animatiefilm!

[Xstream]

Verder mis ik nog Joe Hisaishi, vaste componist van o.a. Miyazaki en Takeshi Kitano. Neem bijvoorbeeld dit prachtige stukje muziek bij Spirited Away (Miyazaki)
http://www.youtube.com/watch?v=vkHi5vmXCi8

Dit vind ik persoonlijk 1 van de mooiste muziek / sfeer scenes die ik ken. Nu nog, als ik het voor de zoveelste keer kijk / hoor dan krijg ik gewoon weer kippevel. Of het nu de muziek is, of de unieke sfeer van de film die ik me erbij voorstel bij het horen ervan, ik weet het niet precies, maar het blijft subliem. Soundtrack van Spirited Away sowieso behoorlijk grijs gedraaid

[celerontje]

SCHOP!

Bryan Tyler blijft me verbazen, beluister maar eens de soundtrack van ''Rambo'' (2008)

[clicquot]

Black Swan

Er was eens, in een land hier ver vandaan, een Prins genaamd Siegfried. Zijn ouders, de Koning en Koningin, presenteerden hem op zijn verjaardagsfeestje een paar meisjes, kandidates om mee te huwen. De Prins, danig van zijn melk omdat hij zelf geen liefde voelde voor een van de aangeboden vrouwen, laat staan het idée koesterde om een gearrangeerd huwelijk aan te gaan, verliet zijn eigen feest om even van alle emotie te bekomen. Met pijl en boog trok hij het bos in om te gaan jagen. Aan een meer in het bos ziet hij een paar zwanen. Net voordat hij er eentje wil omleggen, verandert de witte zwaan in een beeldschone jonkvrouw, gewaad in een kleedje van zwanenveren. Zij is Prinses Odette, ontvoerd en betoverd door een tovenaar: overdag is ze een zwaan,' s nachts krijgt ze haar normale, vrouwelijke gedaante terug. De Prins en Prinses praten en dansen de hele nacht. Ze zijn verliefd en willen hun geluk vereeuwigd zien in een huwelijk. Dit laatste is ook dé manier om te zwanenbetovering te verbreken.
Siegfried, zo smoor, keert terug naar zijn party. Daar is ook in tussentijd de wicked wizard aangekomen, in gezelschap van zijn dochter Odile, the Black Swan. Op haar zwarte verenkleed na, is zij qua uiterlijk het evenbeeld van Odette,. Prins Siegfried, redelijk getroebleerd, denk Odette te zien, danst met haar en stelt haar voor aan de ouders en heel hun entourage. Hij kondigt het huwelijk aan. En op dat moment, doet (de echte) Odette haar intreden. Wat een vergissing en ontrouw! Odette's betovering wordt niet verbroken en samen plegen ze zelfmoord. Het Zwanenmeer.

Natalie Portman won een Oscar voor haar vertolking in de film The Black Swan. Nina (Portman), maakt deel uit van een vooraanstaand New Yorks balletgezelschap. Voor het nieuwe balletseizoen zoekt de choreograaf de perfecte ballerina voor zijn versie van Het Zwanenmeer. De Witte én Zwarte Zwaan, symbool voor de tweestrijd die in de vrouw leeft, moet uitgebeeld worden door één enkele danser. Nina heeft de techniek en perfectie om beide rollen op zich te nemen, maar vooral voor het donkere evenbeeld van the White Swan ontbreekt het haar aan temperament. Daar moet aan gewerkt worden en dat probeert ze ook. Ze leeft zich danig in haar Black Role in, dat ze waanbeelden krijgt, achtervolgd en verleid wordt door een duistere kant, haar eigen Black Swan. Is er echt iets aan de hand of zit het probleem tussen haar oren?

De film behoort thuis in de categorie "psychologische thriller". Per definitie wordt het dus spannend en speelt een wacko personage de hoofdrol. Correct bij de zoveelste Hollywood buster. Als je weet dat de film gecreëerd werd door Aronofsky (Requiem for a Dream, Pi), dan moet er een belletje gaan rinkelen. Er zit meer achter. Verlangens die onderdrukt worden met schizofrene gedragstrekjes als gevolg. Dat was een makkie! Zodanig opgaan in je acteer- en dansrol, dat je het personage wordt? Buiten de rol! Ok, tot daar nog aan toe. "Je moet ook weten dat een van de geboden in het thriller/horrorgenre inhoudt dat het jonge meisje een maagd is die haar demonen de baas kan of de hoer speelt die sterft."

There are certain RULES that one must abide by in order to successfully survive a horror movie. For instance, number one: you can never have sex.
BIG NO NO! BIG NO NO! Sex equals death, okay?

Number two: you can never drink or do drugs.
The sin factor! It's a sin. It's an extension of number one.

And number three: never, ever, ever under any circumstances say, "I'll be right back." Because you won't be back.

Dat was geleden van Scream dat ik dit nog eens hoorde! Mijn euro is gevallen!

Black Swan is een donkere prent. Zat er na afloop wat verdwaasd bij. Ik denk dat ik alles wat laat zakken en later nog eens opnieuw bekijk, om de prent te gronde te analyseren.
Er was ook veel te doen over Portman's dansprestatie? Eerlijk gezegd, cinematografisch hangt het mooi aan elkaar. Spectaculair is het allemaal niet.

Als het op muziek aankomt, is Clint Mansell Aronofsky's partner in crime. Voor deze gelegenheid ging Mansell putten uit, hoe kan het ook anders?, Tchaikovksy's Zwanenmeer.

De hoofdthema's werden er uitgeplukt en daar waar nodig bewerkt. Het idee op zich is redelijk merkwaardig maar origineel. Mansell, die toch wel een minimalist kan genoemd worden, werpt zich op het bombastische, orchestrale werk van Tchaikovsky. Donkere geluiden, synths en de typische Clint sound plukken het Zwanenmeer kaal, op het finalestuk na uiteraard. Er wordt een perfecte zwarte sfeer gecreëerd, maar soms valt een knip en plakwerk op dat niet echt naadloos aaneensluit. Clint heeft zijn eigen thema's verwoven of Tchaikovsky's thema's omgebouwd tot iets miniem, uniek, dat wel. Zowel de film als de muziek dringen zich in een klein kader, maar het Zwanenmeer is gewoon te groots om in dat kleine opzet gewrongen te moeten worden, het voelt gekneld op een zeker moment. Misschien had de finale ook een gestripte versie moeten worden? Twijfel. De pianoversie (en tussenkomsten doorheen de soundtrack) is qua arrangement mooi en eenvoudig, alleen, de typische sound van de Mansell piano gaat nu echt wel vervelen. Niet zo erg als dat het geval was bij de Moon soundtrack, maar toch. De pianoliefhebber, die wil het klare en sprankelende geluid van dat instrument horen, er hangt een doek voor. Vrijwillig? Bah, weg ermee!, not my cup of tea.



Black Swan is freaky origineel. Verwacht geen dans/balletfilm pur sang, noch een Zwanenmeer ervaring. Eentje om het hoofd erbij te houden en dus nogmaals te bekijken 

[AbZ]

Leuke recensie.  Heb Black Swan nog niet gezien, maar ben wel benieuwd door de verhalen.  In de soundtrack van Billy Elliot was het Zwanenmeer ook al prominent, hoewel iets minder specifiek van toepassing qua script (behalve in de slotscène).

[clicquot]

Alexandre Desplat, Frans componist, is al meermaals genomineerd geweest om een gouden Oscarbeeldje voor Best Original Score in de wacht te slepen. Jammergenoeg staat er nog geen te pronken in zijn omgeving. Maar hij komt dichter: een Golden Globe award voor de soundtrack van The Painted Veil, twee César awards (The Ghost Writer, The Beat That My Heart Skipped) en de British Academy of Film and Television Arts prijs voor The King's Speach mocht hij wel al aan zijn palmares toevoegen. Het zou wel eens kunnen dat zijn Harry Potter slotstuk een gouden beeldje oplevert (hmm, het is nog lang afwachten hé).

Over de Harry Potter boeken en films zijn al genoeg (on)zinnige dingen geschreven. We kennen Harry allemaal (of men is niet van deze wereld). De eerste 3 wizardjaren van Potter werden op muzikaal vlak verzorgd door John Williams. Wat vliegt de tijd: reeds 10 jaar terug componeerde de Godfather van de filmmuziek het "Hedwig's Theme", een thema dat door Williams' opvolgers doorheen de serie in een of ander magische vorm werd gegoten en vandaag echt onsterfelijk is geworden.

Desplat wou per se het Hedwig Thema gebruiken in zijn Potter tracks. Geen copies van het origineel, maar vaak vernuftigd, gemoduleerd/getransponeerd en in stukjes verstopt doorheen zijn werk. Zeer knap! Uiteraard is er voldoende aandacht besteed aan het uitwerken van (nieuwe) andere thema's, thema's die verschillen naargelang de plaats waar het verhaal zich afspeelt of het character/voorwerp dat in de spotlight komt te staan. Op die manier creëert Desplat een muzikale fantasiewereld op zich. Dat is trouwens het kenmerk van een sterke soundtrack als je het mij vraagt. De muziek brengt samen met die fantasie een heel pak emotie teweeg: van een ingetogen, naar een speels, euforisch, actief en episch gevoel. Het blijkt soms een rollercoaster met ups, downs en serieus bochtenwerk tussenin. Zalig!

Desplat's score is een échte soundtrack pur sang. Van minimalistich tot groot orkestwerk, The London Symphony Orchestra levert puik werk olv Desplat en Conrad Pope . Aah verademing! Geen (rock) gitaar riffs, synths en ander computer sample gedoe. De strijkers spelen hier en daar een vooraanstaande rol – lang geleden dat we dit nog eens gehoord hebben - de blazers en slagwerkers geven van katoen. Thema's worden gemixt, tempo's afgewisseld en het blijft een heerlijke filmcarousel à la Williams.

You want it big? You'll have it big! In dat opzicht zijn de filmscores beter dan de films zelf... doorheen de hele Potter reeks blijf ik bij het bekijken van de films met wat honger in de maag zitten. Het komt allemaal niet zo groots over als dat het zou moeten: special effects kunnen beter, grote legers kunnen écht wel imposanter, gevechten kunnen spectaculairder, zo van die zaken die van een film een waar Epos kunnen maken. Eens de filmreeks in het achterhoofd geprent, onder de tonen van deze soundtracks kent onze Epische visie over Potter echter geen grenzen! Tja, emotie en verbeelding kan buskruit opleveren. Het moet gezegd, zo sterk heb ik dit nog niet veel ervaren. De laatste prent/soundtrack combinatie waar ik dit enthousiasme achteraf ervaarde was Powell's How To Train Your Dragon, een te gekke animatiefilm !

Technisch klinken de cd's ook zeer goed! Je mag bij wijlen wel wat power (laag) uit de speakers verwachten. Het is er knal op wat mij betreft. Ik blijf de muziek zeker en vast draaien en als je het mij vraagt behoren ze thuis in elke discotheek van de filmmuziekliefhebber. Way the go Desplato!

Deel 1
Deel 2

[Timvg]

SCHOP!

Bryan Tyler blijft me verbazen, beluister maar eens de soundtrack van ''Rambo'' (2008)

Thema is nog van de hand van Jerry Goldsmith

[clicquot]

Tyler's Battle:Los Angeles is de laatste die ik van hem heb, vind'm wel goed maar het is echt jammer dat er zoveel samples van instrumenten inzitten, dat komt bijna fake over vind ik, zelfde ost maar uitgevoerd met "echt" orkest moet wel mjammie zijn

[Pjotr27]

Oh mooi topic, als bijna filmmuziek verslaafde snap ik niet dat ik dit niet eerder gezien heb.
De afgelopen jaren 2 spaanse film componisten ontdekt die nog niet in dit topic genoemd zijn:

Alberto Iglesias, o.a. van de films Hable Con Ella, The Kite Runner en Los Abrazos Rotas,
Zie zijn website voor een overzicht: www.albertoiglesias.net

Momenteel is er een nieuwe film in de bios in Nederland (También la lluvia) waarvoor Alberto Iglesias ook de muziek gecomponeerd heeft. De meeste cd`s zijn verkrijgbaar via Amazon (de of fr) en de opnamekwaliteit is subliem.

Roque Banos, de nieuwste film van hem is BALADA TRISTE DE TROMPETA, zijn website is http://www.roquebanos.es/v2/index.php?set_lang=esp . Ook erg mooi vind ik de muziek van ALATRISTE, helaas zijn zijn cd`s lastig verkrijgbaar.
Op zijn website kan je wel bestellen maar mijn order staat al een half jaar op in bestelling ( gelukkig nog niet betaald!!).
Met name de laatste cd ( BALADA) is echt waanzinnig goed opgenomen met fantastisch laag.
Niet bepaald buren vriendelijk maar tja dat is gewoon niet anders...

[clicquot]

waauw Pjotr leuke tips, ga ik zeker eens bekijken, thx!!!

[clicquot]

We kennen Hans Zimmer en John Powell, toch? Twee filmcomponisten die de afgelopen jaren al heel wat succesvolle muziek geschreven hebben voor al even succesvolle films. Wel, wat zou je ervan denken als we Zimmer met Powell mixen, of omgekeerd? Groots Vuurwerk? Spektakel? You bet! Dit is ongetwijfeld een van de meeste verrassende en krachtigste score's die ik dit jaar al mocht beluisteren. Top, zoveel is zeker. Deze score kreeg alvast mijn stem voor de nominatie van de Public Choice Award voor de komende World Soundtrack Awards.

Panda Po is terug: nieuwe vrienden, oude vijand. They'll kick some buts. En dat is precies wat je van het componisten duo kan zeggen. De soundtrack bruist van de Kung Fu energie. Van Zen, meditatieve en transcendentale Oosterse geluiden tot échte Wushu, explosieve en diepe Taiko (drums). Van intiem-gevoelig naar meer expressief, om uiteindelijk terug te keren naar de stilte voor de storm. Maf!

Er zijn een paar hoofdthema's die de rode draad vormen doorheen deze score. De manier waarop men ze keer op keer terughoort getuigt van een groot muzikaal meesterschap. Je kan het zo gek niet bedenken. De Oosterse sfeer is duidelijk aanwezig, maar bij wijlen – oa door komische muziekeffecten – wanen we ons in een of andere spaghetti Western. Of neen, op de kermis, waar clowneske figuren de show stelen. Even later, dreigt een zwart onweer boven ons hoofd en belanden we in een ander casino waar een gangsterbende op het punt staat een slag te slaan. Je vraagt je af of David Holmes hier ook een vinger in de pap had? De funky, lounge en break-beatachtige sound is er ook.

Nu we toch bezig zijn: mixen we even een Big Band met een niet onaardig symfonisch orkest en koor? Hier en daar in de maat gehouden door een drummer? Om de boel dan nog wat meer elan te geven, verzwaren we de drums met wat paukengetrommel en synth effects? (dat subsonisch geluid komt echt wel beter tot haar recht met een goeie sub!). Het is onwaarschijnlijk wat een variaties er op deze manier worden gebracht in een paar thema's! Nooit gaat het vervelen. Hoe meer je naar deze muziek luistert, hoe meer verschillende (exotische) instrumenten je ontdekt, hoe meer neventhema's er opduiken. Ze zitten verstopt! Het is een verhaal dat je keer op keer wenst te herlezen, dingen waar je hebt overgelezen staan plots op de voorgrond. Dit IS geniaal!

De muziek draaft ook door. De track, Zen Bal Master bijvoorbeeld is een TGV dat uiteindelijk zo'n vaart neemt dat het niet lijkt te stoppen. Dit mis ik veel te veel op andere (actie) scores. Er worden soms enorm prachtige thema's gecomponeerd die een abrupt einde kennen. Niets is zo frusterend! Het excuus luidt dan natuulijk dat de track in functie van de scence's werd gemaakt. Dat is altijd zo uiteraard. Maar het duo hier maakt vernuftig gebruikt van de tijd en de scene om een track te componeren die grootsheid, schwung, continuïteit, passie en liefde/romantiek weergeeft. Oogway's thema in groot orchestraal opzet is ook bangelijk! Ik hou er van en het wordt bij deze een van mijn referentietracks.

Het prachtige Oogway Ascends...uit Kung Fu Panda 1

Powell en Zimmer zijn de Zen Bal Masters. Zoveel is zeker. Dit is filmmuziek in galop én sprint. Kopen die handel!

[AbZ]

Erg leuk hoe enthousiast jij dit genre volgt en het topic warmhoudt, Cliquot 

Ben zelf niet speciaal thuis in filmmuziek maar vond het verrassend dat Nino Rota en Erich Korngold
nog niet onder 'de groten' waren genoemd hier.  Ryuichi Sakamoto ook nog niet, geloof ik.  Meer info:

Nino Rota:  oa The Godfather en alle Fellini films en wat Visconti
http://en.wikipedia.org/wiki/Nino_Rota
http://www.ninorota.com/

Erich Korngold:  minder bekend (oudere films) maar wel Oscar winnaar en belangrijk voorbeeld voor anderen
http://en.wikipedia.org/wiki/Erich_Wolfgang_Korngold
http://www.korngold-society.org/

Ryuichi Sakamoto:  oa Merry Christmas Mr Lawrence en The Last Emperor (ism David Byrne)
http://en.wikipedia.org/wiki/Ryuichi_Sakamoto
http://www.sitesakamoto.com/

(allemaal niet zo actueel     maar ik loop chronisch achter op filmgebied...)

[clicquot]

Dat topic hier nog eens naar boven catapulteren...

John Williams is the maestro. Sorry, neen: John Williams is the Jedi Master! Hij is de Yoda en als je goed luistert en je jezelf aan de wijsheid van deze score onderwerpt, waan je je zijn Padawan.

Er is geen straffere en betere filmcomponist dan John Williams, daar ben ik nu wel uit. De man houdt sterk vast aan het orkestraal opzet van weleer: het pure en traditionele symfonieorkest, het hoogste goed uit alle muziekensembles als je het mij vraagt.
Terug naar de roots: geen enkel opgeblazen modern, synthetisch instrument zal dit soort score opsmukken. De intimiteit of "power" van deze muziek wordt gecreëerd door een groep bezielde muzikanten die ons dankzij deze componist laten genieten van een intergalactisch, magisch muzikaal spektakel.

Meer dan tien jaar hebben we moeten wachten op een volgende Episode uit de Star Wars reeks. Het Epos dat Williams uit zijn "Jedi-brein" schudde is een parel. Williams IS Star Wars, al blijkt de grote meneer, na al die jaren, de enige constante te zijn in de prequel/sequel/anthalogy reeks.

De muziek is ook, na al die jaren, geëvolueerd. Zijn copain, regisseur, George Lucas droeg de fakkel over aan J.J. Abrams (Star Trek, Super en dat vertaalt zich min of meer ook in de muziek. Williams ondersteunt de film(reeks) meer dan hij ooit deed, letterlijk dan. Iets meer hevige en vluchtige actie en de score volgt dan ook alles op de hielen. Er komt echt meer aandachtig luisterwerk aan te pas om deze Force Awakens te kunnen vatten, meer dan dat dit het geval was bij de vorige SW soundtracks. Die laatste OST's waren daartegenover easy listening: de thema's waren groter van opzet en stonden als een paal boven water.

De eerste vluchtige luisterindrukken waren niet echt bijzonder - een enkele keer dacht ik zelf 'dit stelt teleur'. Ik laat me soms toch nog vangen door 'vluchtige luisterindrukken' bij het beluisteren van muziek. Ik zou nu al veel beter moeten weten (foei aan mezelf!). Nu ja, de omstandigheden van dat soort luistersessies zijn niet altijd optimaal - je moet de tijd nemen en er voor gaan zitten. Eens de mist is opgetrokken, zie je de sterrenhemel pas schitteren!

Williams heeft een aantal (overbekende) SW thema's geniaal verwerkt doorheen deze score. Voor de doorsnee SW liefhebber is de sound dus direct heel herkenbaar. Voor de echte SW muziekfan, zitten klassieke thema's superb verwoven doorheen meerdere tracks. Soms subtiel, heel genuanceerd. Soms volledig in een ander jasje gestopt (gemoduleerd). De overture (het SW thema) kent iedereen (tenzij je niet van deze aarde komt). Niets nieuws onder de zon denk je? De manier waarop John Willams flarden van dit thema, arrangeert en verwerkt in een nieuw opzwepend stuk als bv 'I can fly Anything' getuigt van een grootse muzikale genialiteit. Als je je laat meeslepen krijg je ook het gevoel dat je alles aankan. Zoiets doet duidelijk wat met een mens!
Uiteraard zijn er ook een paar nieuwe thema's. Rey's theme, een nieuwe mars, een paar nieuwe bad guy thema's (Kylo Ren en Snoke), evenwel allemaal iets 'luchtiger' en dus minder bombastisch dan wat we gewoon zijn uit de vorige SW reeksen.

Het gebruik van blazers en strijkers in deze schijf is weer bijzonder. Het is Williams die z'n lightsaber ter hand neemt en waarvoor we uit respect niet anders moeten doen dan knielen. De 84-jarige maestro mag ons hopelijk verblijden op nog meer van dat (in de 2 volgende SW edities), dan kunnen we hem nog een gouden beeldje toewerpen - desnoods als erkenning, als lifetime achievement award.

[Kjelt]

Mee eens Williams is top in het klassiek filmmuziek genre. Is gewoon altijd goed tot zeer goed.
Hij heeft dan ook al 5 oscars gewonnen wat dat betreft was ik wel blij dat Morricone ook al was zijn laatste score echt niet zijn beste nu toch ook een beeldje voor beste score heeft gekregen en niet alleen een honorary award. Vreemd eigenlijk dat hij in de jaren 70 met zijn beste scores is overgeslagen. Smaken verschillen kennelijk.
Je zag trouwens ook dat Williams hem het echt gunde dat vind ik mooi om te zien, dat soort "oude veteranen" gunnen het elkaar gewoon.

[Valkyrie]

 

John Williams is ook mijn absolute nummer 1! Naast natuurlijk Star Wars zijn er zat andere soundtracks die de magische stempel gekregen hebben, zoals Jurassic Park, Schindlers List, etc!