SVS SB12-Plus user review

[Rob H]

Enige tijd geleden kreeg ik van Mario (SVS Benelux) het aanbod om de nieuwe SVS SB12-Plus eens te testen in mijn set. Ik was erg benieuwd naar deze jongste telg in de SVS familie, en maakte dus ook dankbaar gebruik van dit aanbod. Hieronder mijn allereerste hardware-review ooit .

De SB12-Plus is een 'first' voor SVS. Waar de subwoofers van Ron Stimpson en Tom Vodhanel tot nu toe vooral groot waren, is de SB12-Plus een uiterst bescheiden en elegant ogende compacte kubus die nauwelijks groter is dan de gebruikte 12.3 driver. Ook nieuw voor SVS is het gebruik van een closed box ipv. bassreflex zoals op de grotere box- en cylinder subs.

Afwerking
Het eerste wat opvalt, is de absoluut topklasse afwerking. Het demo exemplaar is afgewerkt in 'basic black' vinyl, dat prachtig en zonder zichtbare naden is verwerkt. De (2.5 cm dikke) grille is opgebouwd op een uiterst solide frame dat op zijn plaats wordt gehouden door stevige metalen pennen. Ook het versterkerpaneel aan de achterkant ziet er zeer fraai uit, en is netjes vlak in de subwoofer gemonteerd.

Opstellen en afregelen
Na het bepalen van de beste lokatie voor de subwoofer en het instellen van de optimale faseverschuiving, is het tijd om de juiste gain te bepalen. Het is duidelijk dat de SB12-Plus een wat lichtere versterker heeft dan mijn PB12-Plus en ook nog eens verder van de luisterplek af staat, want de versterker moet aanzienlijk verder open om aan de juiste geluidsdruk te komen.

De SB12 is verder nog uitgerust met 'room compensation' en een parametrische equalizer. Room compensation heb ik op basis van de handleiding op 'medium' gezet, maar heel veel verschil kon ik niet ontdekken met de andere settings. Het inregelen van de PEQ is een complex stukje handwerk dat ik voor deze test achterwege heb gelaten. Met wat geduld, een testtoon CD'tje, dB meter en wat handigheid in excel kan het frequentiebereik hiermee echter waar nodig nog wat glad worden gestreken.

Muziekweergave - multichannel SACD
Eerste disc in de speler is Diana Krall's "When I look into your eyes". Wat meteen opvalt is dat de SVS de contrabas in de nummers mooi vol neerzet zonder 'vettig' te gaan klinken. De aanzet op de snaren blijft goed hoorbaar, en de sub vloeit naadloos over in de hoofdluidsprekers. Op geen enkel moment kan ik de subwoofer als afzonderlijke bron aanwijzen in het geluidsbeeld.

Hetzelfde geldt bij Mark Knopfler's "Shangri-La". De bas is op deze SACD redelijk fors aangezet, en kan daardoor snel wat wollig en overheersend klinken. Ook hier laat de SB12 echter weer een mooi strakke, snelle en gecontroleerde bas horen.

De SACD versie van Pink Floyd's "Dark Side of the Moon" is absoluut een belevenis. De nummers zijn complex en vergeven van sfeergeluiden, die in de multichannel mix fantastisch driedimensionaal worden neergezet. De bas is gemiddeld wat subtieler dan op de voorgaande twee albums, maar wordt probleemloos neergezet. Bij "On The Run" meen ik heel even het hartslag-geluid te kunnen herleiden naar de subwoofer, maar snel daarna gaat deze weer onzichtbaar op in het totaalbeeld.

Muziekweergave - stereo CD
Het openingsnummer "Reverence" op het gelijknamige album van Faithless begint met een heel lage bass beat, en wordt genadeloos strak neergezet door de SVS. Ook de beat in de tweede helft van Salva Mea wordt feilloos opgepakt. Zelfs wanneer ik het volume open draai tot aan de grens van wat wenselijk is in mijn woonkamer, blijft het geluid vol maar beheerst.

Bjork's "Vespertine" had ik al een tijdje niet meer gedraaid, maar het eerste was opviel was hoeveel _diepe_ bas er in de nummers verscholen zit. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de onheilspellende 'rumble' aan het begin van "Hidden Place". Het album lijkt een compleet nieuwe dimensie te krijgen.

Laatste in de luistertest is "Live" van Antonio Forcione. Een ideaal album voor luistertests; loepzuivere opnames, enorm veel detail, en een breed spectrum aan klanken. Het wordt bijna saai om het te vermelden, maar ook hier gaat de sub weer naadloos op in het totaalbeeld. De bas-akkoorden in Forcione's versie van "Through the grapevine" worden lekker punchy  neergezet, maar hebben nimmer de neiging het geluidsbeeld te gaan overheersen. Genieten gewoon!

Weergave bij film
Na het beoordelen van de muzikale kwaliteiten van de sub, wordt het tijd voor een stukje echt spierballenwerk: films! Een vergelijking met mijn PB12-Plus is bijna onvermijdelijk. Ik gebruik mijn sub momenteel eigenlijk alleen voor films, en de impact die deze krachtpatser van SVS toevoegt, verbaast me zelfs nu nog regelmatig.

Voor dit gedeelte van de test ben ik vooral op zoek gegaan naar 'lekker stevige LFE scenes'; de muzikale kwaliteiten zijn bij de (SA)CD luistertest wel bewezen, en nu gaat het toch meer om de 'visceral punch' en diepgang.

Finding Nemo heeft een mooie DTS track met een paar indrukwekkende LFE scenes. Eerste is de submarine crash in hoofdstuk 10. Wanneer hier de duikboot begint te schuiven, weet ik dat niet alleen, maar mijn buren waarschijnlijk ook. De SB12 weet verbazingwekkend veel druk te zetten, en de effecten komen punchy over. Hetzelfde bij 'darla tapping the tank' in hoofdstuk 25. Hoewel deze scene _net_ wat minder overtuigend is dan via mijn PB12, komt het effect goed uit de verf, en laat de SB12 duidelijk van zich spreken. Let wel: zonder integratie met het totaalbeeld te verliezen; de SB12 blijft 'onzichtbaar'.

De openingscene van Toy Story 2 (10th anniversary edition) behoort tot mijn favoriete scenes als het gaat om demomateriaal. Deze intro heeft behoorlijk wat diepe LFE, en hier wordt duidelijk dat de SB12 het toch moet afleggen tegen mijn PB12. Ik mis de enorme diepgang die mijn eigen subwoofer heeft, waardoor met name in het 'voelbare' gedeelte inlevert.

Door naar het eerste grote gladiatorengevecht in het coliseum in Ridley Scott's Gladiator (hoofdstuk 15). Een goedmakertje: het dreunen van de wagens en paarden maakt voldoende indruk. De klap van een wagen die in de muur wordt gereden mist het viscerale randje dat mijn PB12 er aan weet te geven, maar het geheel is toch zeker overtuigend.

Hetzelfde geldt bij de depth-charges in hoofdstuk 8 van U-571. De explosies zijn krachtig, en ook de diepe doffe klappen hoorbaar vanuit de duikboot doen het lekker.

Hekkensluiter in de test is War of the Worlds. De scene waarbij de eerste tripod uit de grond omhoog komt (track 5) heeft zo'n beetje de diepste en heftigste LFE die ik tot nu toe ben tegengekomen op DVD. De SB12 weet hier aardig wat druk te geven, maar mist toch de intense diepgang die mijn PB12 wel heeft. Zonder dit vergelijk zou het zeker indrukwekkend zijn, maar de PB12 is duidelijk van een ander kaliber als het gaat om brute (maar gecontroleerde) kracht.


Conclusie
Met de SB12-Plus heeft SVS wederom een subwoofer afgeleverd die in zijn prijsklasse een ongekend goede prestatie neerzet.  De prestaties bij muziekweergave zijn fenomenaal; de SB12 is snel, krachtig en gedetailleerd, en weet zichzelf volledig weg te cijferen in het totaalplaatje. Het geluid is strak en droog, en heeft absoluut geen neiging dicht te vloeien of te overheersen. Ook bij de heerlijke saxofoon-jazz van David Sanborn ("Time Again", SACD) die ik aan heb staan bij het uittikken van deze review weet de SB12 me weer vol te overtuigen.

Voor filmweergave scoort de sub ietsje lager, maar hij moest het dan ook opnemen tegen een echte zwaargewicht. De SB12 overtuigt zeker, maar mist de 'punch in the chest' die mijn PB12 wel weet te produceren. Wellicht echter dat de sub gewoon wat onderbemeten is voor mijn woonkamer (~ 42m2), en mogelijk dat nog wat winst is te halen door de sub verder in een hoek te plaatsen.

Wie een subwoofer zoekt om zijn stereoweergave een flinke boost te geven, en daarnaast ook nog lekkere prestaties wil bij het kijken van films, kan wat mij betreft niet om de SB12-Plus heen. Mits binnen je budget (€ 999,- voor de basic black uitvoering), hoort deze sub gewoon op je shortlist te staan voor een luistersessie. Puur voor filmweergave geef ik de voorkeur aan mijn PB12, maar bedenk wel dat dit alweer een heel andere prijsklasse is.

Waar zou ik mijn PB12 wel voor willen verruilen? De SB12-Plus is SVS' eerste closed-box subwoofer. Gezien de uitstekende resultaten, hoop ik dat men op termijn de SB lijn gaat uitbreiden, en komt met een variant uitgerust met de Ultra driver en een zwaardere versterker. Dat zou wel eens een absolute killer combo kunnen worden .

[B.J.]

Mooie review!

Wanneer ik een vrijstaand huis heb wil ik toch echt een SVS tonnetje (of 2) 

[daxie]

Ging volgende week ook een klein reviewtje schrijven over mijn ervaringen met de SVS subs...

Ik kan ondertussen alleen maar beamen wat je zegt.

Een vergelijk met een PB12+ is een beetje oneerlijk, maar het is verbazend wat de SB12 kan presteren.
In die grootte-orde zeker al van het betere dat ik gehoord heb (zou wel eens willen vergelijken met een spl-1200r, die echter wel de helft duurder is).

Voor mensen waar de waf belangrijk is, maar toch wat druk willen en vrij diep laag, gecombineerd met een strakke muziekweergave, samengaand met een aanvaardbaar prijskaartje, is dit een topper.

Btw: waf is zeer relatief...Ik heb geluk met een vriendinnetje dat na het horen van een PB12+ zegt: "die kleine zou ik niet nemen, die is toch wel wat klein, en het verschil is wel zeer groot" Happy me. (Maar nog twijfel ik tussen een PB10/12NSD en de 12+, luistersessie binnenkort)

[Seth__Gekko]

Heerlijke meid

Mooie review hoor, ik ga als mijn Rel verkocht is ook een luisteren en voelen.

[GPO]

Heerlijke meid

Mooie review hoor, ik ga als mijn Rel verkocht is ook een luisteren en voelen.

read between the lines....

[eazyQ]

Blij te lezen dat de PB12 ook zo muzikaal is.
Goede review trouwens.

[Rob H]

read between the lines....

BTW ... Lord of all fevers and plague ... da's alweer effe geleden da'k dat voor het laatst gehoord heb zeg

[joostpolletje]

Rob,

Had je review al gelezen op andere forum..
Het is een sterke review en legt de Positieven en Negatieven bloot!

Deze sub staat hoog op het verlanglijstje!