Meet&Greet bij Multifoon HarryHT&SB

[Spacebass]

Luidsprekers:Wilson Audio MAXX2
Eindtrappen:Halcro DM-58
Pre:Mark Levinson No-32 Ref
cd-loopwerk: Wadia 270  met de 27 X DAC
Bekabeling: ML & Siltech

Nadat veel leden tijdens de lenteshow al de supercombi hadden gehoord, belde HarryHT mij op om eens te gaan luisteren naar deze superset. De set zou nog twee weken blijven staan en op de laatste dag voordat de set weer ingepakt zou worden, zij wij beide onze eigen CD's gewapend op pad gegaan.

Na kennismaking met de demonstrateur (ben vergeten zijn naam te vragen  ) en het vervangen van de normale luisterbank voor twee stoelen, kregen wij een korte introductie over de betreffende set.
De bank was vervangen omdat de Wilson heel precies voor de lenteshow was afgeregeld, en toen zaten de mensen nou eenmaal op stoelen en niet op een comfortabele zitbank.
Het eerste wat mij opviel is dat de ruimte op het eerste gezicht nauwelijks bekleed was en dat er een enorme glazen wand aan de linker- en achterzijde van de luisterruimte was. Ik vroeg mij dan ook af of het wel goed zou gaan.

Toen de eerste CD (niet van ons) zijn content verklapte zat ik ademloos te luisteren. Gemak, rust en natuurlijkheid...enorm vanzelfsprekend allemaal. Ik vergat razend snel de set, maar zat lekker in een jazz café te genieten van muziek!

Wat ik prettig vond is dat wij beide na elke CD ons verhaal kwijt konden, want ja, anders ga je je ervaring tijdens het luisteren delen en dat is een wat ongelukkig moment.

Toen mochten wij onze eigen CD beluisteren.
Op het moment dat er herkenbare klanken hoorbaar waren, was ik in staat om voor mijzelf te alles in perspectief te plaatsen. Ons was ook verteld dat de speakers op zo'n goede plek stonden dat je eigenlijk in heel de ruimte kon zitten genieten van de content.
Ik was op dat moment de theoretische vooroordelen van de glazenwand en de harde oppervlakken overigens allang vergeten! Inderdaad, het klopt! Waar ik ook zat, stond of liep je hoorde overal muziek!
Dat alles het beste klonk op de sweetspot is een gegeven.

Na wat "normale" cd's beluisterd te hebben, werd het tijd voor een uitdagingen!
De Hugh Masekela CD werd erin gelegd. Voor het echte live gevoel werd de set iets luider gezet.
Toen werden voor mij bepaalde zaken iets duidelijker. Het systeem is niet "snel". Het geluidsbeeld was goed, de plaatsing was superstrak, het laag was droog en absoluut onder controle, maar er was iets wat de muziek iets verderweg plaatste. De trancienten van percussieve instrumenten gingen enigszins verloren.

Vervolgens de CD van HAUGTUSSA. De stem klonk gewoon prachtig mooi! Geen compressie, super definitie en alles is gewoon perfect hoorbaar.

Ik besloot een van de Marcus Miller CD's te voorschijn te halen (M2) om een luisteren of het allemaal overeind zou blijven want ik had het idee dat het laag hoe droog diep en strak ook, heel diep gaat maar ik miste een soort "punch".

Na 10 sec (ik heb het geprobeerd...echt waar) ontdekte ik voor mij een groot probleem. Aan de ene kant was elk instrument in het laag perfect van elkaar te onderscheiden, maar daarmee ook het samenspel van de bassist met de drums. Het was geen eenheid meer. Dat was blijkbaar de druk die ik mistte. Normaliter is bijvoorbeeld de basdrum die tonen van de bassist namelijk een soort duw geeft. Het is een samenspel tussen de twee. Doordat er een gat ontstond tussen de twee instrumenten was dat samenspel verdwenen. Je had dus minder het gevoel dat de instrumenten tegen je borstkast drukken, iets wat je tijdens een festival vast wel eens ervaren hebt. Het laag kroop om je heen maar sleepte je mij niet stuwend mee.

Voor ik de boel weer helemaal voltyp even resumerend:
De trancienten zijn minder live dan ik verwachtte en het laag mistte voor mij een bepaald soort druk.

Ik wil niet zeggen dat het bij mij thuis correcter is! Door de tekortkomingen van mijn eigen set heb ik het idee dat het voor mij muzikaal overeind blijft. Wellicht dat deze set veel beter laat horen wat er nu werkelijk op de CD staat, maar dat hoeft niet per definitie te zijn waar ik naar wil horen  luisteren

Wat de snelheid betreft, tja het is een kwestie van smaak, maar daarin vind ik de set een stuk minder "echt". Volgens de demonstrateur zou je nog met kabels kunnen spelen om dat te voorschijn te krijgen, mja daar hadden wij helaas de mogelijkheid niet voor 

Een prachtige set, maar niet mijn smaak. Toch wilde ik Multifoon bedanken om ons de mogelijkheid te bieden om zo'n droomset nou eens persoonlijk te ervaren, want de kans dat je zelf met zo'n set aan de slag mag (op een gegeven moment wisselden wij zo snel (puur vanwege de tijdsdruk), dat we zelf de bediening van de set in handen mochten nemen) Nu lees je alleen de reviews op het net. Nu konden wij dat eindelijk eens persoonlijk meemaken.

Toen ik Harry buiten de vraag stelde of hij (als hij het geld had) deze set zou kopen, bevestigde hij mijn vermoedden: nee! Ook voor mij is dit met mijn muziek (!) niet mijn smaak, al zou ik het geld dubbel en dwars hebben. In ieder geval niet zoals de set nu opgebouwd was.

[Martin_M]

Tijdens het 'Doelen' weekend viel mij op dat je echt in het midden moest zitten wilde je een mooie stage horen.
Er waren toen rijen van 3 stoelen geplaats en als je op de buitenste rij zat hoorde je toch alles naar één speaker trekken (ook heb ik Wilsons wel eens een diepere stage horen geven).
Ik begrijp uit je verhaal dat dit nu een stuk beter was.

Dat met het samenspel van de drummer en de bassist herken ik wel een beetje. Ik verwacht zelf dat dit toch door de geweldige openheid en doorzichtigheid (ook in het laag) van die set komt. Je hoort dan ook meteen dat in timing (van de artiesten of door de techniek in de studio?) iets niet klopt.
Bij de verschillende upgrades bij ons thuis merkten we dit fenomeen ook wel op. Gitaristen speelden ineens niet meer zo geweldig samen en het klinkt af en toe een beetje lullig (amateuristischer)

Maar voor hetzelfde deed de set iets 'verkeerd' wat jou opviel.

Martin

[FrankB]

Ik vond het bij de Doelen hifi show toen wel indrukwekkend, maar niet direct mooi. Ik miste ook een stukje beleving. Het klonk allemaal te perfect. Ook het Amerikaanse karakter spreekt mij wat minder aan.

Verder was de ruimte te klein voor de speakers. Het geluid was nog niet "uitontwikkeld" zoals Garmt het mooi omschreef.

Maar inderdaad erg  om een set in die onwaarschijnlijk dure prijsklasse eens gehoord te hebben. Dan weet je weer dat geld ook niet alles is

Gr,
Frank

[garmtz]

Ik vind de MAXX al met al niet een geweldige Wilson. Ik vind de Sophia 'prettiger' en ik vermoed de Watt/Puppy System 7 ook. Ik mis bij de MAXX een bepaalde muzikale richting, die ik bij de Sophia wel meer hoor. Een soort muzikale homogeniteit.

[Spacebass]

@Martin

Maar voor hetzelfde deed de set iets 'verkeerd' wat jou opviel.

Heb geen idee wat nu de waarheid is, moet ik eerlijk zijn. Als deze set nauwkeuriger is in weergave dan wat men in de studio hoorde, dan heb je kans dat iedereen in de studio zat te "swingen" omdat ze naar een minder zuivere installatie luisterden. Ik vermoed dat het ook een beetje door de bassreflex komt, dus wel enorm veel laag meten en de boel laten trillen, maar niet die tja ehmmm "duw". Je ziet de woofers overigens geen moment bewegen  (of ik heb niet goed opgelet)

We hebben even naar de Sophia's geluisterd en daar zag je dat je een Platenspeler heel goed kan gebruiken om je woofers "in te spelen" 
Vanwege tijdgebrek had ik niet veel tijd om echt te gaan luisteren naar die set, maar zoals een snare op een LP "klinkt", heb ik hem nog niet op een CD gehoord, zonder daarmee aan te willen geven dat het een beter is...tis gewoon anders zeg maar.

@Frank

Het geluid was nog niet "uitontwikkeld" zoals Garmt het mooi omschreef.

Daar heb ik niets van gemerkt. Ik moest mijn stoel eerder +/- 1,5 meter dichterbij zetten om het wat meer naar mijn smaak te krijgen 

@Garmt

Een soort muzikale homogeniteit.

Ik denk dat jij hetzelfde bedoeld als ik  Homogeniteit kan wellicht een "bijprodukt" zijn van een minder zuivere weergave. Niet dat mij dat iets uitmaakt, want ik vind dat blijkbaar wel lekkerder klinken