Chris Rea stony road

[SV..S]

In februari 2012 schreef ene Ronald  onderstaand stuk op musicmeter.nl

Ik kwam dit stukje tegen nadat ik ging googlen toen ik een nummer van dit album hoorde.

Ik vind het een heel fijn album, luister er eens naar zou ik zeggen


Elk jaar in december, zo ongeveer rond de tijd dat Sinterklaas ons land weer heeft verlaten, schallen de eerste kerstnummers uit de radio. Steevast kun je ervan uitgaan dat één van de eerste kerstnummers die je hoort "Driving Home for Christmas" van Chris Rea is. Bij Chris Rea had ik altijd het gevoel dat er iets niet klopte. Die stem en die slide gitaar pasten in mijn ogen niet bij het soort liedjes dat hij schreef en uitbracht.

Dit alles veranderde met het luisteren naar "Stony Road". Eindelijk had ik het gevoel dat de puzzelstukjes in elkaar vielen. Waarom nu wel, en voorheen niet? Chris Rea besloot eindelijk de plaat te maken die hij altijd al wilde maken, namelijk een bluesplaat. Hij werd hierbij geïnspireerd door zijn persoonlijke situatie. Bij Rea is kanker vastgesteld en gedurende die lijdensweg besloot hij tegen de wensen van zijn platenmaatschappij in een plaat te maken met muziek waar hij mee is opgegroeid. Om één keer te doen wat hij altijd had willen doen!

Deze bluesy en rootsy aanpak werkt uitstekend bij de schuurpapieren, doch warme stem van Chris Rea. Zijn venijnige en tegelijkertijd broeierige slide gitaarwerk maken het plaatje compleet. Hoe ironisch ook, maar ik moet toch keer op keer vaststellen dat persoonlijk leed vaak resulteert in de mooiste muziek. Ook Chris Rea weet zijn strijd tegen zijn ziekte op indringende, treffende, maar ook op gloedvolle wijze vast te leggen op "Stony Road".

Luisterend naar "When the Good Lord Talks to Jesus" krijg ik het gevoel dat Chris Rea zich een roepende in de woestijn voelt in zijn strijd tegen kanker, in de steek gelaten door iedereen:

See me moving without warning
Fast as my legs can run
And I''m hanging on a thin wire
Been that way since I was young
Only the good Lord got his reasons
For turning on his own son

Ook in het meeslepende "Easy Rider" voel je Chris Rea's pijn door merg en been gaan:

Well now come on easy rider
Turn this screaming fire
Down low
Yeah come on easy rider
Pull this pain
And let it go

Gelukkig heeft Chris Rea zijn ziekte het hoofd kunnen bieden. Volledig genezen zal hij helaas niet. Sinds "Stony Road" brengt Rea uitsluitend bluesgeoriënteerde muziek uit. Zijn concerten worden steeds schaarser en juist daarom vond ik het concert dat hij in maart 2010 gaf in de Heineken Music Hall te Amsterdam een gedenkwaardige om bij te wonen. Ondanks zijn zwakke gezondheid gaf hij een fenomenaal concert met vele momenten van kippenvel. Dus vergeet alle clichés over Chris Rea, en vergeet vooral "Driving Home for Christmas". Draai "Stony Road" en ontdek waar Rea's prachtige stem en gitaarwerk echt tot hun recht komen; in de blues!

[minplus]

Chris kan ik ten zeerste waarderen, ook al is hij niet mijn meest gedraaide van de platen/CD's die ik heb, waaronder een stel van hem. Ook al heet mijn lief Josephine en vind ik Driving home for Christmas het minst erge kerstnummer en geniet er toch elk jaar wel weer van itt 99,99 % van de andere.
Maar Stony Road van 20 jaar geleden is een schitterend album en nummer. En dat hij zo lang al alvleesklierkanker overleefd heeft is super. Geeft de burger moed want meestal is het een kwestie van een jaar en RIP.
Ik ga uitkijken naar dat album.

https://www.youtube.com/watch?v=EeEfP2uJEJw