Zo.. Inmiddels staat de G-Sonos al een tijd te draaien en begin ik een gevoel erbij te ontwikkelen. Laat ik voorop meteen opmerken dat de G-Sonos en het interne loopwerk van de Audio Aero behoorlijk aan elkaar zijn gewaagd. De verschillen zijn zeer subtiel. In beide klopt een Tent-labs klok (een tweak voor de Audio Aero).
Maar laat ik bij het begin beginnen. Na een paar dagen luisteren, afwisselend met de G-Sonos en de CD speler, merk ik op dat ik met plezier naar de G-Sonos luister. De oude Sonos was voor mij geen optie omdat die met name inboette op de ruimtelijkheid, de bühne werd smaller en ik miste diepte in het geluid. De G-Sonos klinkt enorm open en ruimtelijk. Beide varianten geven veel detail, zonder technisch te klinken.
Een greep uit mijn luisternotities:
Damien Rice (Volcano van het album 0), de G-Sonos heeft een detail meer oplossend vermogen, dat komt met name in de passage naar voren waar de verschillende stemmen tegen elkaar inzingen (tegen het einde). Op de CD klinkt de vrouwenstem een tikkeltje heser. De G-Sonos geeft een iets rustiger klankbeeld zonder aan dynamiek in te boeten of saai te klinken.
Bonnie "Prince" Billy (We are unhappy van het album Wolfroy goes to town). Ook hier meer rust bij de G-Sonos, de CD is meer "in your face". De beleving is ook dat bij hetzelfde volumeniveau de CD speler luider speelt dan de G-Sonos. De G-Sonos nodigt uit om hard te draaien zonder de beleving van het harde luisteren te hebben.
Aimee Mann (One van het album Magnolia). Deze CD heb ik alleen op de NAS staan, niet op CD. Wat opvalt is het gemak waarmee elke stem en elk instrument zijn eigen plek krijgt. Bij dit nummer bestaat de neiging snel dat de muziek gaat "versmeren". Het oplossend vermogen van de G-Sonos maakt indruk.
Trentemoller (Take me into your skin van het album The last resort). De G-Sonos maakt het zwart in het laag nog iets zwarter. De tonale balans is licht gewijzigd. Laag is lager en zwarter dan van CD.
Om toch een dubbele check op mijn ervaringen te hebben heb ik afgelopen weekend twee vriendjes over de vloer gehad om hun ervaringen mee te kunnen nemen. Een deel van mijn ervaringen werd door hun gedeeld. Wel worden verschillende aspecten op verschillende manieren gewaardeerd. Zo ben ik erg te spreken over het laag dat de CAT uit de BE-10 weet te halen. Ik kan mij voorstellen dat als je dat laag te veel vindt, dat dan een voorkeur uitgaat naar de CD. Dat de G-Sonos ertoe leidt dat er meer rust in het geluid is wordt herkend. Maar rust is mooi, te veel rust maakt de muziek saai.
Conclusie.
Vraag mij over een paar maanden of ik CD luister of stream en je weet wat mij het meeste bekoort. Op dit moment moet ik bekennen dat de verhouding 50/50 is. Maar als ik begin met het een dan heb ik geen behoefte om op het ander over te stappen. Dat geeft aan dat de verschillen inderdaad subtiel zijn. Dat de G-Sonos de DAC serieus voedt blijkt wel uit de uitspraken van een van mijn vrienden die naar het luisteren van het nummer 911 van John van der Veer opmerkte dat hij nog nooit bij iemand thuis zulk mooi geluid had gehoord. Er stonden dan ook 5 gitaristen in de kamer.
Zou mijn CD-Speler het nu begeven, dan zou ik zeker weer een nieuwe CD-speler willen hebben, helemaal zonder kan ik niet. De G-Sonos zorgt er echter wel voor dat ik een upgrade aan de bron kant eerder zou zoeken in een betere DAC dan een nieuwe CD-speler. Dat zou genoeg moeten zeggen...
