| Verslag: | Ongeveer een jaar geleden hebben Martin en ik, na een shootout bij Aurora13, afgesproken om een keer bij elkaar te komen luisteren. Afgelopen zondag was het dan zover, rond 14.00 stonden Martin en Miranda voor de deur.
Als goede Limbo heb ik ze natuurlijk eerst een stukje limburgse vlaai voorgeschoteld. Tevens gaf ik Martin de Nokia n800 om de squeezebox te bedienen. Zonder aarzeling ging hij direct van start als een ervaren dj. Tijdens het zetten van een paar bakjes espresso hoorde ik op de achtergrond al de ene cd na de andere voorbij komen. Waarvan ik de meeste zelf in jaren niet eens meer gehoord had. ;)
Naar aanleiding van de drc shootout bij Audioloog heb ik vervolgens M&M bij mij ook naar een aantal drc settings laten luisteren. Als eerste hebben wij een vrij zware versie (normal) en een in het midden en laag vlakke target (bk-6) vergeleken met zonder drc. Vooral Miranda vond dat de correctie hier wat aan natuurlijkheid inleverde. Met name in de body van de ondertonen van de instrumenten en stemmen. Martin merkte op dat het ook wat dunner klonk. 1-0 zonder correctie. Op basis van hun opmerkingen heb ik toen gekozen voor een minder zware correctie (soft) om wat meer van vooral de details in het hoog intact te laten en een target curve (Tact) die het laag en midlaag wat aanzet zoals dat in de meeste ruimtes ook meestal het geval is. Dit viel zowel bij Miranda als Martin goed in de smaak had ik het idee...en werd als ik het goed heb begrepen alles afgewogen als beste bevonden. 1-1. Voordeel van soft is overigens ook dat de sweetspot wat minder nauw wordt. En dit alles natuurlijk onder het voorbehoud dat het niet meer is als een eerste indruk met maar een paar voorbeelden.
Anyway het was tijd om snel naar de metaldome te vertrekken ivm met Aragon die zijn baasjes zeker niet veel langer kon missen. Na snel nog even blik te hebben geworpen op ons zwart plafond in de slaapkamer waren we op weg. Onderweg merkte Martin op hoe hij bij bepaalde Metal zaken kon aanvoelen. Toen ik dat vervolgens in meer technische termen uitlegde wat er dan muzikaal gebeurd kreeg Martin prompt kippenvel. En niet zo'n beetje ook, wat een liefhebber!
Na kennis gemaakt te hebben met aardige lobbes Aragon en knuffel poes Pantera kon het echte werk beginnen. Mij was het zelf nog niet eens opgevallen dat Martin niets over mijn set had gezegd. Vanaf de eerste tonen had ik direct een goed gevoel. Ik wacht sowieso altijd even totdat ik wat eigen muziek heb gehoord om een oordeel te vormen. OK, zoals altijd eerst Webern...huh...ik had even het gevoel alsof ik thuis zat te luisteren...ik moet toen iets dergelijks hebben geroepen...en Martin kwam toen direct met zijn verhaal...het geluid van mijn set deed hem ook sterk denken aan de zijne maar, dan alles een maatje kleiner...hij noemde het een grotere broer...ik zou zeggen een grotere meer volwassen broer. Tonaal en qua karakter bleef die indruk vervolgens bij al mijn muziek steeds overeind. Zelfs bij het grotere werk.
Na dat eerste deja-vu moment begin je natuurlijk ook snel de grote verschillen te horen...alles is gewoon een flink maatje groter bij Martin en Miranda zowel in omvang als kwaliteit. Wat echt opvallend is, is de combinatie van een enorme energie EN snelheid die de krell/Wilson over het hele frequentie spectrum kan bieden. In het hoog heel goed te horen in de trillers bij Ligeti en het laag bij de prachtige definitie van de pauken bij Stravinsky. Qua ruimtelijkheid is het echt genieten, alles staat rotsvast en dat alles met een heel mooi gedetailleerde aftekening van de instrumenten...vooral de weergave van het laatste deel van het vierde strijkkwartet vond ik overrompelend, zo mooi. Martin heeft de cd nog door de flitser gehaald, maar ik kon echt niet luisteren naar eventuele verschillen die dat maakte...er was al zoveel te horen...ik dacht er eigenlijk pas later weer aan...verrekt had Marten die cd niet geflitst... Een andere tweak maakte echter wel direct veel indruk...gewoon een klein houten blokje onder de pre werd naar voren en achter geschoven...en meteen veranderde het geluidsbeeld vrij dramatisch...ik ben vrij sceptisch, maar hier had Martin mij goed te pakken :)
Is dan alles perfect. Nee natuurlijk niet en M&M zullen de eerste zijn denk ik om dat te beamen. Zoals elke gewone huiskamer is het moeilijk om het laag onder alle omstandigheden onder controle te hebben. En al helemaal als je er zoveel energie instuwt. Bij bepaalde passages werden resonanties aangesproken in het laag die het geheel soms wat zwaarder en minder gedefinieerd maken als helemaal wenselijk zou zijn. Echter live hoor je dat ook. Alleen Red Right Hand en in minder mate Do You Love Me? van Nick Cave kwamen daardoor niet echt uit de verf. Daartegenover klonk Jolanda's (mijn vriendin) favoriet Loverman fenomenaal...wat een dreiging ging daarvan uit...jammer dat Jolan er niet was om dat te horen!
Van laag problemen was helemaal niets te horen bij de muziek waar het M&M allemaal om draait, Metal! Ik kan alleen maar zeggen WOW, zo heb ik metal nog nooit gehoord. Superstrak en met een enorm gemak wordt me daar een spervuur op je afgeschoten zeg, heerlijk! Ik kan mij bijna niet voorstellen hoeveel uren trial en error hier achter zitten omdat, in een kamer van deze grote, voor elkaar te krijgen. Aan de weergave zitten duidelijk twee aspecten die met elkaar een synergy aangaan. Op de stage zelf staat alles zeer precies afgetekend in de ruimte. Vaak gaat een dergelijke analytische weergave samen met een vrij afstandelijke weergave. Het geluid ontvouwt zich echter hier juist heel mooi om je heen, maar zonder dat het oog op die stage verloren gaat. Waar het eerste je instaat stelt alles makkelijk te volgen vergroot de live sensatie van het tweede de betrokkenheid nog eens...petje af! (Ps Ik merk dat ik aan de meer symfonische metal nog erg moet wennen, op dit moment heb ik nog een duidelijk voorkeur voor goedgemaakte echte metal "herrie" ;) )
Vervolgens hebben we lekker Thais gegeten en daarna op de projector wat demos bekeken omdat er onvoldoende tijd over was om nog een hele film te bekijken. Grappig was dat Martin veel van hetzelfde demo materiaal liet zien wat ik ook bij Jaco gezien heb op de zelfde projector, een jvc hd-1. Je kon zo goed de invloed van de ruimte zien. Bij Jaco is alles donker en bij M&M is het plafond en de muren wit. Het contrast wordt merkbaar wat minder, maar bleef wel altijd ruim voldoende. Er is hier zeker nog winst te boeken maar wat mij betreft was het plaatje al meer dan ok. Mits je bron materiaal goed is, want wat ook weer opviel was dat je echt alles ziet met zo'n hd-1. Dus ook alle artefacten. Ook hebben we nog wat muziek videos bekeken. Waaronder een enorm indrukwekkende weergave qua geluid van Verdi's requiem. En ook heb ik nog een met gesloten ogen licht headbangende Miranda mogen aanschouwen bij My Dying Bride. Heel herkenbaar beeld, Jolanda kan er wat dat betreft ook wat van!
Zo wat een lap tekst. Conclusie. Zelf ben ik heel tevreden met mijn eigen Sb3 > Tact > Kef set. Deze zal de komende jaren zeker zo onveranderd blijven. Maar als men mij zou vragen hoe zou je set in je woonkamer moeten klinken als je zou upgraden om moderne klassieke muziek nog meer tot zijn recht te laten komen, dan kan ik nu zeggen...bezoek de metal dome en je krijgt een heel goede indruk!
Martin en Miranda, zoals ik al per pm meegedeeld heb vond ik het een zeer geslaagde dag. Mooie muziek, aangenaam gezelschap...wat wil een mens nog meer :)
peter |
