Op Filmmuziek ontdekking...

[Pjotr27]

Voor de liefhebbers: ik bied een grote collectie filmmuziek aan...
Met titels die moeilijk te verkrijgen zijn. Zie mijn verkoopdraadje:
http://www.htforum.nl/yabbse/index.php?topic=156754.0
Bij iets grotere aantallen maak ik er een leuke prijs van!

[clicquot]

Mee eens Williams is top in het klassiek filmmuziek genre. Is gewoon altijd goed tot zeer goed.
Hij heeft dan ook al 5 oscars gewonnen wat dat betreft was ik wel blij dat Morricone ook al was zijn laatste score echt niet zijn beste nu toch ook een beeldje voor beste score heeft gekregen en niet alleen een honorary award. Vreemd eigenlijk dat hij in de jaren 70 met zijn beste scores is overgeslagen. Smaken verschillen kennelijk.
Je zag trouwens ook dat Williams hem het echt gunde dat vind ik mooi om te zien, dat soort "oude veteranen" gunnen het elkaar gewoon.

Met Ennio Morricone heb ik een soort haat-liefde verhouding. Liefde voor de paar prachtige nummers die er in menig soundtrack van hem terug te vinden zijn. Haat, omdat complete albums me meestal niet veel aanspreken - de 'andere' nummers op het album zeggen met weinig of niets.

Hij won zijn 2e Oscar onlangs, via zijn muziek voor the Hateful Eight (de laatste Tarantino prent). Ik ben niet mee waarom hij precies met Oskaar aan de haal ging. Misschien had "the Academy" wel die Lifetime Achievement award in gedachten voor Maestro Morricone (oudste winnaar ooit van een gouden beeldje)? Hij wordt tenslotte 88 eind dit jaar en om eerlijk te zijn, echt huppeldepup ziet hij er niet meer uit... en ik denk dat hij het zelf beseft. In zijn Oscar-speech draagt hij z'n tribute op aan de andere genomineerden uit de categorie beste muziek en meer in het bijzonder aan John Williams (Star Wars).

Over zijn laatste score:

Ennio, heeft iets met blazers natuurlijk - hij was zelf ooit trompettist. In deze OST maakt de La lettera di Lincoln dan ook zijn visitekaartje (Liefde, remember!). Op het eerst zicht borrelt er een 'wow' effectje op: maar liefst 28 tracks op deze cd! Bij nader inzien - en Tarantino style indachtig-, blijken er 'maar' 17 nummers van Morricone zelf op de lijst te staan. De overige tracks zijn extracten uit de film (dialogen) en verzamelnummers genre White Stripes, Orbison en Hess. Van de 17 Morricone nummers zijn er nog eens een vijftal 'reprises' (langere vs kortere versies) en in de meeste tracks komen telkens de 2 à 3 (eenvoudige) thema's terug. We zitten dus redelijk snel door deze minimalistische score.

Als je daarentegen dan de nieuwe arrangementen uit The Force Awakens hoort,,, siert het Ennio wel om z'n beeldje op te dragen aan zijn collega Willams. Zoals je aanhaalde Kjelt, super dat die oude rotten zo omgaan met mekaar! (wijsheid komt met de jaren ;-))

[clicquot]

Voor de liefhebbers: ik bied een grote collectie filmmuziek aan...
Met titels die moeilijk te verkrijgen zijn. Zie mijn verkoopdraadje:
http://www.htforum.nl/yabbse/index.php?topic=156754.0
Bij iets grotere aantallen maak ik er een leuke prijs van!

Ik zie in die excel lijst maar 10 cd's staan? Kan je me eventueel uw full list in xls sturen aub?

[Kjelt]

Helemaal mee eens hoor ik vind die score van de Hatefull Eight ook dubieus en denk dat er meer een soort lifetime award gedachte achter zat. Vaak gebruikt hij wel stukjes van oude thema's, snel herkenbaar.

Hij heeft wel erg goede filmmuziek geschreven, persoonlijk (behalve enkele themes van de bekende spaghetti westerns die iedereen wel kent) vind ik zijn score voor The Untouchables echt wel geniale stukjes hebben. Het is niet zo easy listening als John Williams, wil ik ook niet vergelijken.

[Pjotr27]

Ik zie in die excel lijst maar 10 cd's staan? Kan je me eventueel uw full list in xls sturen aub?

Ja ik zie het verkeerde Excel bestand... Ik stuur hem je via pm...

[clicquot]

De afgelopen weken, in de aanloop van deze Europese Hans Zimmer on Tour, heb ik weer heel wat muziek van mijn idool afgeschoten. Ter voorbereiding, zeg maar. Hoewel Zimmer wel dagelijks mijn playlists vult, daar niet van. Dat het schiet en knalt is soms een understatement.

Zimmer maakt muziek uit het hart. Hij genoot geen formele muzikale vorming. Hij startte zijn muzikaal verhaal met het ondersteunen van reclame filmpjes, componeerde wat stuff bij een paar rock-bands om uiteindelijk als assistent bij Stanley Myers aan de slag te gaan. Dat laatste gebeurde toen hij bij de BBC buitenvloog omdat hij £25 over het budget ging bij het componeren van muziek voor een of andere serie. Van toen af schreef hij geschiedenis in de annalen van de filmmuziek.

Mr. Zimmer is een manusje van alles. Dat wil zeggen, hij schreef muziek voor zeer uiteenlopende projecten/films. Van romantische komedies tot (zware) actie/thriller series en films. Ook het musical genre is hem niet vreemd.
Dat Hans vernieuwend is/was in de scene is het minste dat je kan zeggen, daar heeft hij dan ook zijn populariteit aan te danken. Het mixen van moderne instrumenten (digitale synths, elektronische keyboards, elektrische gitaren, cello's etc) met klassieke instrumenten ahv computertechnologie heeft hem geen windeieren gelegd. Deze duizendpoot is veelal ook steevast op zoek gegaan naar nieuwe geluiden, 'new sounds', alsof hij zich gebeten voelt om nieuwe 'instrumenten' en dito klanken uit te vinden.
Daarenboven is zijn muziek heel toegankelijk: eenvoudige thema's die in je hoofd blijven hangen, als een 'poppy' nummer, liggen veelal aan de basis van menige 'hit'. Wat deze 'hits' speciaal maken, is dat ze een lang leven beschoren zijn. Je kan ze keer op keer beluisteren en ervaren, zonder dat het gaat vervelen. Wat straffer is: Zimmer is een van de weinige componisten die mij met deze eenvoudige tunes vol in het hart raakt. Mijn tranen kunnen bij momenten spontaan beginnen rollen. Dat gebeurt niet dikwijls, dat komt van heel diep. Puccini en Mahler kunnen datzelfde effect bij me teweeg brengen. Dat soort muziek 'pakt' me dus bij de keel.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik danste als een klein kind toen ik bijna 8 maanden geleden te horen kreeg dat een van mijn 'helden' in onze achtertuin zou passeren. Koste wat kost, zo'n event laat ik niet aan mij voorbijgaan.

Het was de eerste maal ook dat ik in paleis 12 aan de Heizel een concert mocht meepikken. Als liefhebber van klassieke concerten laat ik dat soort producties in festivalhallen, genre Vorst Nationaal, Sportpaleis etc, veelal links liggen. Akoestiek gewijs komen we daar altijd van een kale reis terug. Ik sus mezelf dan achteraf met het feit dat het een 'mooi' spektakel was, in het geheel. Maar bon, het kon nu niet anders.

De opening van het concert was dikke fun. Het perfecte live voorbeeld van hoe een pop/rock band tot een ander niveau wordt gelift door er een akoestisch orkest bij te gooien. Letterlijk dan: - ik had het zelfs niet in de mot dat er achter het gordijn nog een 60-tal muzikanten naarstig zaten te wachten om zich bij de band te voegen - tot ineens het doek omhoog ging - Unleach The Wall of Sound! Rock klinkt beter op deze manier 
Deze intro krijgen we cadeau bij het programmaboek - morgen kunnen we die downladen, als souvenir van een leuke concertavond.

Vervolgens werd het pad geopend voor een paar arrangementen uit blockbuster movies als Crimson Tide, Angels & Demons, Gladiator, Da Vinci Code, The Lion King en Pirates of the Caribbean.

Chevaliers de Sangreal uit de Da Vinci Code en de Lion King Medley zorgden voor de eerste kippenvel momenten van deze avond. Ohh, wat was dit skoon! De enige echte voice van de Lion King; Lebo M, werd vergezeld door Zoe Mthiyane (Lebo's eega). Zij brachten ons in Afrikaanse sferen en een hoogtepunt dat echt explodeerde door de ondersteuning van orkest en koor in the Circle of Life! Memorabel!

Na de apotheose van het eerste deel, waarbij de Pirates of the Caribbean medley voor een heuse adrenaline stoot zorgde, was het ook duidelijk dat deze Zimmerband niet de eerste de beste muzikanten aan boord heeft.

"Solisten" van dienst:
De Russische violist Aleksey Igudesman en de Amerikaans violiste Ann Marie Calhoun-Simpson, gitaristen Johnny Marr, Guthrie Govan, Mike Einziger, de Chinese Cello 'bee' Tina Guo ...om een paar namen te noemen.


Wat mij van het begin opvalt aan de leuke bende? Ze hebben plezier! Zelden artiesten gezien die constant staan de glimlachen, lachen met en om elkaar! Dat werkt zeer aanstekelijk.

Het tweede deel van dit concert is er eentje voor de die hards van vette percussie en loeiharde elektrische gitaren, immers, de superhero's van dienst kwamen uit hun kot! Spiderman, Batman en Superman knallen letterlijk uit hun voegen.
Tijdens deze sessies heb ik een angstmomentje. De PA komt in de problemen met al dit geweld. De muziekinstallatie wordt tot het uiterste gedreven en bij momenten is het er gewoon over. Als je het opzet van deze tracks wat kent, dan weet je dat Zimmer zéér diep gaat met synths en drums. Het wordt achter de mengtafel zweten geblazen als daar dan nog orkest en koor 'verstaanbaar' moeten uitkomen. Hier ging het een paar keer dik de mist in: er kwam geen muziek, maar een muur van lawaai de zaal ingevlogen. Een enkele maal hoorde ik het serieus kraken en dacht ik, guys, dit loopt zwaar fout. De akoestiek in dat soort zalen is al niet je van het, als je het geluidssysteem dan nog niet onder controle houdt, steven je af op een muzikale ramp. Uiteindelijk greep men toch in, maar ik kan er nog steeds niet bij dat dit soort dingen gebeurt. Zelfde met de mannen achter de volgspots. Meermaals stonden Zimmer en solisten gewoon in het donker te praten en/of te buigen. Naar de oorzaak zoek ik niet, maar ik vind dat dit niet kan op dit niveau.

Anyhow, "terug naar de essentie", de muziek.
Sneller en harder, dieper, donkerder dan het eerste deel...

...tot het moment dat The Dark Knight het woord nam en ons in eerste instantie terugnam naar 2008. Een eerbetoon aan Heith Ledger (glansrol als The Joker) was hier op z'n plaats. Het werd muisstil in de zaal. En die spelt kon je horen vallen toen Zimmer verwees naar James Holmes die 12 mensen om het leven bracht in een bios van Aurora tijdens de première van The Dark Knight. Zimmer  componeerde/her-arrangeerde een stuk muziek naar aanleiding van deze gebeurtenissen en gaf het de naam 'Aurora'. De opbrengst hiervan ging integraal naar de overlevende slachtoffers en nabestaanden van de zinloze slachtpartij.

De link naar zinloos geweld in ons eigen land, nog vers in het geheugen, was snel gemaakt en Zimmer droeg zijn muziek verder op aan de slachtoffers en nabestaanden van de Brusselse aanslagen en meer in het geheel, aan de stad Brussel. Het leek allemaal zo spontaan en empathisch gebracht, dat een volgende lading goosebumps zich meester maakten over mijn lijf.

Na dit emo moment volgde een vette afsluiter op de tonen van Interstellar. Het grote 'orgelmoment' dacht je? Muzikaal kwam het wel zo over, maar visueel... neen, Zimmer, had geen echt orgel op zijn podium staan hoor!

De Interstellar score is subliem. De OST is zo mooi aan mekaar gezet, zo ruimtelijk, minimalitisch en bombastisch tegelijk - je waant je echt in het universum. Meesterlijk!

Als Zimmer na de ruimtescore afscheid neemt, dan weet je dat hij staat te dollen met je. De track waar iedereen zat op te wachten was nog altijd niet de revue gepasseerd. Maar toen was het Time! De Inception medley moest de zaal nog eens naar een zoveelste hoogtepunt brengen. Na de climax, alweer een teleurstelling. Who the fuck was verantwoordelijk voor de mega airco/blazer in de zaal aan te laten staan op het einde van de Time track? Weg was de intimiteit, weg was het moment...!

Mr Zimmer; je bent een groot man. Ge zijt bangelijk geschift! Ondanks de paar akkefietjes, bedankt voor een geweldig avond. Ik kan alleen maar hopen dat we binnenkort een HD uitgave mogen verwachten van dit concert.
Voor de geïnteresseerden, tot juni is hij nog op tournee. Tegen dan zou er ook een -i-tunes release beschikbaar moeten zijn van het concert. Hij komt nog langs bij jullie, misschien ga ik nog eens :-)

[dalmvis]

Dank je Clicguot (?) voor je leuke en informatieve stukje over Hans Zimmer!  Geweldige muziek inderdaad, genieten... Arthur


Verzonden vanaf mijn iPad met Tapatalk

[chansig]

Wat een boel info...leuk. Zelf geen fan maar ik vind zijn werk wel mooi. Meestal is dat dan in combinatie met Lisa Gerard van Dead can Dance. Maar The Gladiator (ook met Lisa) en Batman vs Superman zijn erg mooi soundtracks.

Mocht iemand nog geïnteresseerd zijn in een cd (3 cd's) dan heb ik er nog 1 liggen.

Gr Hans

[Fox]

Leuk en mooi verslag. 

En wie weet komt er een geode registratie op BD 

De afgelopen weken, in de aanloop van deze Europese Hans Zimmer on Tour, heb ik weer heel wat muziek van mijn idool afgeschoten. Ter voorbereiding, zeg maar. Hoewel Zimmer wel dagelijks mijn playlists vult, daar niet van. Dat het schiet en knalt is soms een understatement.

Zimmer maakt muziek uit het hart. Hij genoot geen formele muzikale vorming. Hij startte zijn muzikaal verhaal met het ondersteunen van reclame filmpjes, componeerde wat stuff bij een paar rock-bands om uiteindelijk als assistent bij Stanley Myers aan de slag te gaan. Dat laatste gebeurde toen hij bij de BBC buitenvloog omdat hij £25 over het budget ging bij het componeren van muziek voor een of andere serie. Van toen af schreef hij geschiedenis in de annalen van de filmmuziek.

Mr. Zimmer is een manusje van alles. Dat wil zeggen, hij schreef muziek voor zeer uiteenlopende projecten/films. Van romantische komedies tot (zware) actie/thriller series en films. Ook het musical genre is hem niet vreemd.
Dat Hans vernieuwend is/was in de scene is het minste dat je kan zeggen, daar heeft hij dan ook zijn populariteit aan te danken. Het mixen van moderne instrumenten (digitale synths, elektronische keyboards, elektrische gitaren, cello's etc) met klassieke instrumenten ahv computertechnologie heeft hem geen windeieren gelegd. Deze duizendpoot is veelal ook steevast op zoek gegaan naar nieuwe geluiden, 'new sounds', alsof hij zich gebeten voelt om nieuwe 'instrumenten' en dito klanken uit te vinden.
Daarenboven is zijn muziek heel toegankelijk: eenvoudige thema's die in je hoofd blijven hangen, als een 'poppy' nummer, liggen veelal aan de basis van menige 'hit'. Wat deze 'hits' speciaal maken, is dat ze een lang leven beschoren zijn. Je kan ze keer op keer beluisteren en ervaren, zonder dat het gaat vervelen. Wat straffer is: Zimmer is een van de weinige componisten die mij met deze eenvoudige tunes vol in het hart raakt. Mijn tranen kunnen bij momenten spontaan beginnen rollen. Dat gebeurt niet dikwijls, dat komt van heel diep. Puccini en Mahler kunnen datzelfde effect bij me teweeg brengen. Dat soort muziek 'pakt' me dus bij de keel.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik danste als een klein kind toen ik bijna 8 maanden geleden te horen kreeg dat een van mijn 'helden' in onze achtertuin zou passeren. Koste wat kost, zo'n event laat ik niet aan mij voorbijgaan.

Het was de eerste maal ook dat ik in paleis 12 aan de Heizel een concert mocht meepikken. Als liefhebber van klassieke concerten laat ik dat soort producties in festivalhallen, genre Vorst Nationaal, Sportpaleis etc, veelal links liggen. Akoestiek gewijs komen we daar altijd van een kale reis terug. Ik sus mezelf dan achteraf met het feit dat het een 'mooi' spektakel was, in het geheel. Maar bon, het kon nu niet anders.

De opening van het concert was dikke fun. Het perfecte live voorbeeld van hoe een pop/rock band tot een ander niveau wordt gelift door er een akoestisch orkest bij te gooien. Letterlijk dan: - ik had het zelfs niet in de mot dat er achter het gordijn nog een 60-tal muzikanten naarstig zaten te wachten om zich bij de band te voegen - tot ineens het doek omhoog ging - Unleach The Wall of Sound! Rock klinkt beter op deze manier 
Deze intro krijgen we cadeau bij het programmaboek - morgen kunnen we die downladen, als souvenir van een leuke concertavond.

Vervolgens werd het pad geopend voor een paar arrangementen uit blockbuster movies als Crimson Tide, Angels & Demons, Gladiator, Da Vinci Code, The Lion King en Pirates of the Caribbean.

Chevaliers de Sangreal uit de Da Vinci Code en de Lion King Medley zorgden voor de eerste kippenvel momenten van deze avond. Ohh, wat was dit skoon! De enige echte voice van de Lion King; Lebo M, werd vergezeld door Zoe Mthiyane (Lebo's eega). Zij brachten ons in Afrikaanse sferen en een hoogtepunt dat echt explodeerde door de ondersteuning van orkest en koor in the Circle of Life! Memorabel!

Na de apotheose van het eerste deel, waarbij de Pirates of the Caribbean medley voor een heuse adrenaline stoot zorgde, was het ook duidelijk dat deze Zimmerband niet de eerste de beste muzikanten aan boord heeft.

"Solisten" van dienst:
De Russische violist Aleksey Igudesman en de Amerikaans violiste Ann Marie Calhoun-Simpson, gitaristen Johnny Marr, Guthrie Govan, Mike Einziger, de Chinese Cello 'bee' Tina Guo ...om een paar namen te noemen.


Wat mij van het begin opvalt aan de leuke bende? Ze hebben plezier! Zelden artiesten gezien die constant staan de glimlachen, lachen met en om elkaar! Dat werkt zeer aanstekelijk.

Het tweede deel van dit concert is er eentje voor de die hards van vette percussie en loeiharde elektrische gitaren, immers, de superhero's van dienst kwamen uit hun kot! Spiderman, Batman en Superman knallen letterlijk uit hun voegen.
Tijdens deze sessies heb ik een angstmomentje. De PA komt in de problemen met al dit geweld. De muziekinstallatie wordt tot het uiterste gedreven en bij momenten is het er gewoon over. Als je het opzet van deze tracks wat kent, dan weet je dat Zimmer zéér diep gaat met synths en drums. Het wordt achter de mengtafel zweten geblazen als daar dan nog orkest en koor 'verstaanbaar' moeten uitkomen. Hier ging het een paar keer dik de mist in: er kwam geen muziek, maar een muur van lawaai de zaal ingevlogen. Een enkele maal hoorde ik het serieus kraken en dacht ik, guys, dit loopt zwaar fout. De akoestiek in dat soort zalen is al niet je van het, als je het geluidssysteem dan nog niet onder controle houdt, steven je af op een muzikale ramp. Uiteindelijk greep men toch in, maar ik kan er nog steeds niet bij dat dit soort dingen gebeurt. Zelfde met de mannen achter de volgspots. Meermaals stonden Zimmer en solisten gewoon in het donker te praten en/of te buigen. Naar de oorzaak zoek ik niet, maar ik vind dat dit niet kan op dit niveau.

Anyhow, "terug naar de essentie", de muziek.
Sneller en harder, dieper, donkerder dan het eerste deel...

...tot het moment dat The Dark Knight het woord nam en ons in eerste instantie terugnam naar 2008. Een eerbetoon aan Heith Ledger (glansrol als The Joker) was hier op z'n plaats. Het werd muisstil in de zaal. En die spelt kon je horen vallen toen Zimmer verwees naar James Holmes die 12 mensen om het leven bracht in een bios van Aurora tijdens de première van The Dark Knight. Zimmer  componeerde/her-arrangeerde een stuk muziek naar aanleiding van deze gebeurtenissen en gaf het de naam 'Aurora'. De opbrengst hiervan ging integraal naar de overlevende slachtoffers en nabestaanden van de zinloze slachtpartij.

De link naar zinloos geweld in ons eigen land, nog vers in het geheugen, was snel gemaakt en Zimmer droeg zijn muziek verder op aan de slachtoffers en nabestaanden van de Brusselse aanslagen en meer in het geheel, aan de stad Brussel. Het leek allemaal zo spontaan en empathisch gebracht, dat een volgende lading goosebumps zich meester maakten over mijn lijf.

Na dit emo moment volgde een vette afsluiter op de tonen van Interstellar. Het grote 'orgelmoment' dacht je? Muzikaal kwam het wel zo over, maar visueel... neen, Zimmer, had geen echt orgel op zijn podium staan hoor!

De Interstellar score is subliem. De OST is zo mooi aan mekaar gezet, zo ruimtelijk, minimalitisch en bombastisch tegelijk - je waant je echt in het universum. Meesterlijk!

Als Zimmer na de ruimtescore afscheid neemt, dan weet je dat hij staat te dollen met je. De track waar iedereen zat op te wachten was nog altijd niet de revue gepasseerd. Maar toen was het Time! De Inception medley moest de zaal nog eens naar een zoveelste hoogtepunt brengen. Na de climax, alweer een teleurstelling. Who the fuck was verantwoordelijk voor de mega airco/blazer in de zaal aan te laten staan op het einde van de Time track? Weg was de intimiteit, weg was het moment...!

Mr Zimmer; je bent een groot man. Ge zijt bangelijk geschift! Ondanks de paar akkefietjes, bedankt voor een geweldig avond. Ik kan alleen maar hopen dat we binnenkort een HD uitgave mogen verwachten van dit concert.
Voor de geïnteresseerden, tot juni is hij nog op tournee. Tegen dan zou er ook een -i-tunes release beschikbaar moeten zijn van het concert. Hij komt nog langs bij jullie, misschien ga ik nog eens :-)

[Dura]

Nog wat van mijn favorieten die nog niet voorbij  gekomen zijn: Music for Films, een prachtig ingetogen album: https://www.amazon.com/Music-Films-Eleni-Karaindrou/dp/B000025XKK/ref=sr_1_4?s=music&ie=UTF8&qid=1466345727&sr=1-4&keywords=eleni+karaindrou

En de filmmuziek van Hellraiser 1, van Christopher Young, en Hable con Ella, van Alberto Iglesias.

[marcel1970]

Als je van 80's houd is dit wel een mooie film met een leuke soundtrack:
Sing street
https://www.youtube.com/embed/S8VtbULzJTU

[clicquot]

thx voor de tips! kende ik niet 

[Pjotr27]

Mijn hele collectie filmmuziek in 1 koop.... ze moeten weg want ik ga naar Indonesie en ze kunnen niet mee... Een groot aantal is niet in Nederland te koop en heel moeilijk aan te komen.
Met vaak hele bijzondere geluidskwaliteit en muziek.
Hier het draadje:
http://www.htforum.nl/yabbse/index.php?topic=159870.msg2973159#msg2973159

[clicquot]

Wel, als het eens 'vernieuwend' mag zijn?

[squeek]

Wel, als het eens 'vernieuwend' mag zijn?

Vernieuwend? Amper, jean michel jarre is het best bekend met dit instrument. Dateert nog vanuit de sovjet periode. Hij speelt elk concert op dit instrument en heb het zelf ook eens live mogen aanschouwen.

[clicquot]

Vernieuwend? Amper, jean michel jarre is het best bekend met dit instrument. Dateert nog vanuit de sovjet periode. Hij speelt elk concert op dit instrument en heb het zelf ook eens live mogen aanschouwen.

Oh, een "kenner"! :-)
Waar ging dit topic over? Zoek het origineel en zet er bovenstaande eens naast, dan begrijp je wellicht wat ik bedoel?

[Kjelt]

   wel meer hoge tonen zo, het is weer eens anders.